Pages

Tuesday, August 31, 2010


a'4 / a'4'

eG5g\ a'4 xfd|f ;k"t x'g\
pgL dfgj zflGtsf b"t x'g\
a'4 cfkm\g} b]zdf z/0ffyL{ eP
zflGtnfO{ o'4sf] tSdf le/fP . 
slxn] a'4 lu/km\tf/Ldf k/]/ gSv'df y'lgP
slxn] a'4 ckxl/t eP/ x]fn]/L k'/\ofO{P
d'vdf aGb's sf]r/]/ bfu aQL lbG5g\
ub{g crfg]fdf /fv]/ /utsf] abnf l5G5g\ . 
a'4nfO{ cfcfkm\gf s}bdf y'g]/
sf]xL aGb's lsGg nfu]sf 5g\
sf]xL aGb's l5Gg nfu]sf 5g\
cgle1 zflGt k|]dL tyfutx?
a'4nfO{ vf]Hg rf/}lt/ efu]sf 5g\ .
:joDe"sf] b'O{ cfFvfaf6 /ut au]sf] 5
Gofon] cGofo;Fu hLjgsf] eLv dfu]sf] 5
s;}sf] d'6'df bofsf] d'gf 6';fpg ;s]g
xfxfsf/n] lhTof] zflGt ;';fpg ;s]g . 
cfh n'lDagL /0fe"ld ePsf] 5
b]j bxdf /ut el/+bf] 5
czf]s :tDenfO{ tf]k agfP
zflGt jg 9fn]/ lrtf ;hfP
a'4nfO{ cfcfkm\gf s}baf6 l3;f/]/
lrtf dfly lhpFb} r9fP
dfgj Hof]lt vf];]/ clx+;fnfO{ hnfP
o;/L a'4nfO{ v/fgLdf ldnfP .. 
a'4'n] a'4nfO{ sxfF ;xg ;S5 / <
o'4df zflGt sxfF /xg ;S5 / <
b'a'{l4 a'4sf] ;dflKtdf nfu]sf] 5
zflGt d/\of] czflGt hfu]sf] 5 . 


cfkmg}x?sf] ljrdf
qmflGt k}mlnof] k|hftGqsf] nflu
sof}+ zlxb eP d/L uP
cfkmg}x?sf] ljrdf .
/ftf] l;p+bf] af+emf] eof]
/ftf] wf]lt ;]tf] eof]
klt lk8fdf /f]O/lx5g\ r]nL
cfkmg}x?sf] ljrdf .
k'q ljof]udf afaf ce}m
6fpsf]df xft /flv 6f]nfO{ /x]5g\
cfdf ?+bf ?+bf lh0f{ eO;lsg
ca t xf8 5fnfdfq af+sL 5
cfkmg}x?sf] ljrdf .
dfgj rf]nf TotL ;:tf] lyPg
/ut To;} au]sf] klg xf]Og
t} klg /ut aUof] b]zsf] nflu
cfkmg}n] cfkmg}nfO{ df/] kmnfdsf uf]nLn]
cfkmg}x?sf] ljrdf .
tL zlxbsf] s] bf]if lyof] / <
pgn] t b]z arfp eg]sf lyP
uNtL cf}+NofO lbPsf lyP
cfkmg}nfO{ ;'dfu{df nfg rfx]sf lyP
cfkmg}x?sf] ljrdf .
zlxbs} ;kgf lyof] k|hftGqsf]
clg zfGt gf]kfnsf]
qmflGt 5]l8of] s'l/tL lj?4
cfkmgfx?sf] nflu
cfkmg}x?sf] ljrdf .
v} s] eof] t cfh
v} s] eof] t cfh,
sfnf] afbn 5+b}5
cGwsf/ ce}m 5
cfkmg} ljr df/fsf6 5
cfkmgfx?sf] cfkmg}x?sf] ljrdf .
s'g} g]tfnfO{ dfof 5}g b]zsf]
s'g} kfl6{nfO{ dfof 5}g hgtfsf]
lognfO{ t s]jn e'Sg kfP k'U5
lognfO{ t s]jn e|i6 x'g kfP k'U5
cfkmgfx?nfO{ df/L /dfpg kfP k'U5
logLx?nfO{ cfkmg}x?sf] ljrdf .
hgtfn] t oxf+ s;}nfO{ b]jtf dfg]
hgtfn] t oxf+ s;}nfO{ g]tf dfg]
t/ ltg} b]jtf / g]tfn] z'? u/]sf]
e|i6frf/sf] bnbndf cfh hgtf
cfk}m k/] .
b]zsf] /fh:j vf+b} g]tf ljb]z efUg yfn]
cfk}mn] r'g]sf g]tfn] cfh xfdLnfO{ g}
e|i6frf/ / dx+uLsf] /fkdf ws]Ng yfn] .
oL g]tf t s]jn lu4 /x]5g\
s;}n] 7"nf] efu lnP s;}n] ;fgf]
sf]lx ce}m efu vf]lh /x]5g\
logn] hgtfsf] df;' vfO;s]
ar]sf] 5fnf lyof] Tof] klg sf]k/L /x]5g\
cfkmg}n] 3ft ul//x]5g\ cfkmg}nfO{
cfkmg}x?sf] ljrdf .
tL d]/f ufp+x?df s's'/sf] e'sfO ;'lgGYof]
nf6f] sf];]/f]sf] Psf]xf]/f] cfjfh ;'Gg kfOGYof]
t/ cfh d]/f] ufp+df aGb"ssf] cfjfh ;'Gg kfOG5
d]/f] ufp+df cfh adn] 3/x? p8fOG5
slxn] /f+s] h'n'; t slxn] 8/nfUbf gf/f nufOG5 .
oxf+ s'g} e|i6frf/L dfl/Psf] 5}g
e|i6frf/ lj?4sf] gf/f lbOG5
ul/j hgtfsf] kIfdf efif0f lbOG5
t/ uf]nL p;}nfO{ 7f]lsG5
slxn] k'ln; dfl/G5 t slxn] gfu/Ls
h;/L klg ul/a g]kfnL d5{ cfkmgfx?af6
cfkmg}x?sf] ljrdf .
oL g]tf t dxTjfsf+IFL /x]5g\ 
s;}nfO{ lx6\n/ aGg dgnfu]sf] xf]nf
t s;}nfO{ kf]nkf]6
pgsf] dxTjfsf+Iff k"/f ug{
lgd'vf hgtfnfO{ uf]nLn] p8fOG5
cfkmgfx?n] b]znfO{ s'?If]q agfO;s]
cfkmg}x?sf] ljrdf .
e}uf] b]z xf+Sg] ;f/yLx?
ltd|f dxTjfsf+Iff ltdL;+u} /fv
ltd|f efif0f ltdL ;+u} /fv
xfdLnfO{ t vfg] kfgL rflxG5
af6f] rflxG5 xfdLnfO{ t alQ rflxG5
c? s]lx rflxb}g xfdLnfO{ s]jn clwsf/ rflxG5, Gofo rflxG5
xfdLnfO{ af+Rg b]p /dfP/
cfkmgfx?;+u cfkmg}x?sf] ljrdf .


zflnu|fd

6kSs l6k]/ k|s[ltn]
;'D;'DofFpFb} xTs]nfn]
cf:yfsf] r'Dag ha a;f{pF5
zflnu|fd cfkm}+df hLjg ;NanfpF5
zflnu|fd
Oltxf;sf] ;fIfL, o'usf] k|lts
d]xgt / w}o{tfsf] k|lts
a'Emg]nfO{ zflnu|fd b]ptf xf]
ca'emnfO{ Tof] au/sf] 9"Fuf xf]
p:sf] ue{leq
;f}Gbo{ n's]sf] x'G5
;do hd]sf] x'G5
ultsf] ef}lts ?k xf] zflnu|fd
lrGtgsf] cd"t{tf xf] zflnu|fd
ToxL zflnu|fd aGg] cfz} cfzdf
;u/dfyf cf]n]{sf] x'F d klg
lsgf/f / kmFf6 l5rf]Nb}
gbLsf] cf/f]x cj/f]xsf k|jfx;Fu}
htftt} au]sf] x'F d klg  
cflv/ uGtAodf k'Ubf gk'Ub}
g au/sf] 9"Fuf] em}F c8sg ;s]F d
g afGsL k/]sf] afn'jf em}F 6Nsg ;s]F d
:jb]z / ljb]zdf 7Ss/ vfFbf vfFbf
w"nf]sf s0f-s0fdf ?kfGtl/t eP5'
zflnu|fd aGg] /x/} /x/df
lj;h{gsf] z"Gotfdf kl/eflift eP5'' .


dnfO{ t dfof“n] 8fs]Yof]
hjfgL r9\b} lyof] dfof“ a9\b} lyof]
af6f] nfdf] lyof] kfOnf nDs“b} lyof]
ld7f ;kgf k"/f x'g] cfzdf d]/f] dfof“sf],
ldld{/] ljxfgLdf ;'?u/]sf] Tof] ofqf
s:tf] l56f] /ft gx'“b} dfof“sf] a:tLdf
af; dfUg k'u]Yof]
dnfO{ t dfof“n] 8fs]Yof] .

 
s:tf] cgf}7f] ofqf of] hLjgsf]
3fdsf] /fk a9\b} lyof] z/L/ kl;gf sf9\b} lyof]
af6f e/L vf]nf gfnf b]p/fnL clg eGHofËx?df
snsn lr;f] kfgLsf] k“w]/f, Kof;} lyPg
dfof“sf] ;Demgf a9\b} lyof]
lsgsL dnfO{ t dfof“n] 8fs]Yof] .

 
cfh lsgxf] dfof“sf] a:tL c“Wof/f] lyof]
rsdGg c“Wof/f] r"s 3f]K6\ofP e}m
g t r/f r'?“uLsf] cfjfh g t s's'/x?sf] e'sfO{
atf;] 8f“8fdf rNg] Tof] lr;f] xfjf klg ;';fPg
h"g]nL /ftsf] h"g ;“u} dfof“sf] 3/ lt/ nDs]+
lsgsL dnfO{ dfof“n]] 8fs]Yof] .

 
of] slnnf] hjfgL lnP/ d t dfofsf]
cfugdf k'u]+, cfh ToxL af; a:5' cgL
ef]nL dfof“ ;“u kms{G5' eg]/ .
cfugaf6 d lkl9+df pSn]+ d]/f] dfof“sf]
cfh lsg xf] d]/f] dfof“ cfPg
9f]sf 9S9SofP“ d]/f] dfof“sf] t/
klg 9f]sf pu|]g aflx/ sf]lx cfPg
lsg xf]nf dnfO{ t d/f] dfof“n] 8fs]Yof] .

 
lgs}a]/ s'/]+, 3/ jl/k/L x]/]+, dfof“ dfof“
elg lgs} s/fP“ dfof“ ldN5 eg]/
k]m/L 9f]sf 3R3RofP“, lrNnfP“, s/fP“
dnfO{ t ef]s lyof] d]/f] dfof“sf]
clg dfof“ lyof] d]/f] dfof“sf]
eml:sP“ d, tfNrf dfl/Psf] lyof]
d]/f] dfof“sf] 9f]sfdf, lsg xf]nf <
dnfO{ t d]/f] dfof“n] 8fs]Yof] .

 
d s'/L /x]+, s'/L /x]+, d]/f] dfof“ cfPg
cflQP“ d, 56\k6fP“ d, t8\lkP“ d, /f]P“ d
t/ klg dfof“ cfPg
t} klg s'/L /x]+ d]/f] dfof“ cfp“5 eg]/
cb[Zo zlQm cfP/ dnfO{ eGof]
d]/f] dfof“ Tofxf“af6 uO;Sof] /]
 
ca d]/f] gx'g] u/L,
p;nfO{ s;}n] l6kL ;Sof] /],
p lanfof] /] cb[Zo x'g] u/L
d]/f] dfof“nfO{ c?n]g} nUof] /]
dnfO{ glbg] u/L lsg xf]nf
dnfO{ t d]/f] dfof“n] 8fs]Yof] .

 
of] l/QLPsf] hLjg lnP/ lg/fzfsf] jfbn ;“u}
d d]/f] dfof“sf] a:tLaf6 kms{b}5'
gLs} /ft eO;Sof] h"g klg c:tfp“b} 5
lx“8\g klg ufx|f] e}/x]5
s:tf] cgf}7f] ofqf of] hLjgsf] zLt kb}{5,
lr;f] a9\b}5, af6f e/L au/} au/ ;Vvf vx/]x?
g t b]p/fnL, g t eGHofË, g t ysfO{ dfg]{ rf}tf/L
Kof; nflu /x]5 g t e]6]5' lr;f] kfgLsf k“w]/L
cf“z' dfq emb{}5 dfof“sf] ;Demgf a9\b}5
dnfO{ t dfof“n] 8fs]Yof] .

 
laxfg lx+8]sf] af6f] x/fP“
/ft l5lk+b} 5
d ca sxf“ cfP“cfP“ <
cfÏg} a:tL kms{g] k|ofz ub{}5'
vf]N;f clg gfnLdf n8\b}5'
slxn] ao/ 3f/L t slxn] l;:g' 3f/Ldf kb{}{5'
dfof“sf] a:tLdf lx+8]sf] d
cfh lk8} lk8f kf] kfPsf] 5'
ef]nL x'G5 x'“b}g
laxfg x'G5 x'“b}g
dnfO{ yfxf 5}g
km]/L d d]/f] a:tL k'U5' k'lUbg
t} klg clgZrLt ofqf lx+8L/x]5'
cf=== s:tf] b'v]sf]
dnfO{ t d]/f] dfof“n] 8fs]Yof] .

 


;|f]tf vf]Hg x/fPsf] slj
sljsf] df]x sljtf;Fu
sljtfsf] kl/efiff ;|f]tf;Fu
cy{ oyfy{ efj / cg'e"ltx?nfO{
yf]/} lªRr xfF;f]df 3f]lnlbP/
kf]N6f]df Pp6f ;fgf] sljtfsf] 6'qmf] l3;fb}{
cfhsf dflg;x?sf] eL8df
Pp6f hfaf] ;|f]tf kQf nufpg lg:s]sf]
d]/f] slj w]/} lbg eof] . 


Tof] lbg ldld{/] pHofnf]n] 6]s]sf] kfOnfnfO{
pl5Gb} p;n]
rL;f] u'F8 kl/Tofu u/]/
sljtfsf] u'xf/ nufP/
Pp6f ;f:jt ;TonfO{ kmnfSg
tlD;Psf] d]/f] slj
olQsf lbg;Dd
cfhsf dflg;x?s]f eL8df ;|f]tf vf]Hb}
dflg;x?s} aLrdf x/fPsf] 5 . 


;don] ;To / oyfy{nfO{ pl5g]sf] w]/} eof]
lgd'vf / lg/LxnfO{ k5f/]sf] w]/} eof]
;[li6kl5 ;[lhPsf cfTdfx?df
l/Qm l/Qm zg} zg} efjgfsf] TofGb|f] r'l8+b}
laj]ssf] 6'qmf] efFlr+b} uPsf
ufO{hfqfsf] nfv] em}+ eO{
cg'xf/ cufl8 cg'xf/ k5fl8
cfkm" eGbf km/flsnf] dv'08f] le/]/
oq tq ;a{q nfv] gfrdf lnlKtPsf
oL cfhsf dflg;x?s]f eL8df
d]/f] slj ;|f]tf vf]Hb} x/fPsf] 5 


d]/f] sljsf] sljtfdf
…af/Úsf] l8:sf] / kk gfRb}g
/s P08 /f]n / kksf] w'g aHb}g
hF8\ofxfsf] cldnf] hfF8 dfTb}g
x]l;;, r/];, sf]sLg / r'/f]6 tfTb}g
a|fpg ;'u/ / lx/f]Ogsf] ;[Ëf/ klg 5}g
lkmnLdsf] lx/f] lx/f]Og;Fu n'sfdf/L v]Nb}g
df]6/sf/ / e6e6]sf] Ol~hg af]Nb}g
h'jf8Lsf] sf}8L 5}g
kfv08L, km6fxf / rf]/x? h:tfsf nflu t
w/f]wd{ ;fy ;fFRr} eGg] xf] eg]
s7} Tof] sljtfdf s]xL g} 5}g 


To:df t cNksfnLg a}+zdf
law'jf ePsL ;'Gtf]nLsf]
l;pFbf] t'xLPsf] lg/Lx af]nL 5
t/fO{af6 psfnf] nfu]sf] Tof] ufpFn] ufOg]sf]
;f/+uLn] xf/]sf] ;+;f/sf]
lal:dt pbfl;nf] w'g 5
s/]+;f]af/L / 3'/]Ngf]nfO{
;fx'sf] kf]N6f]af6 km'Tsfpg] c7f]6 lnPsf]
8fF8fufpFn] bfOsf] d'unfg k:g] ufyf 5
tL kf/L sfGnfdf sf]bfnLsf] dL7f] rf]6n]
ef]sfPsf] uLt / x'/L atf;;Fu}
;fFemkv afF;'/L e/L kf]Vg] 7"nbfh'sf] nf]suLt 5
6f9f stf xf] c/adf
tftf] afn'jf e/L cfF;' / kl;gf vGofP/
tf/sf]nsf] ;8s nDAofpFb} hfFbf
To;} sfnf] ;8s e/L
cfkm\gf afnaflnsfnfO{ kf]N6f] e/L l;p/]/
efn]sf] klxnf] 8fsdf
a;Gt vf]nfdf kfgL eg{ cfpg]
d}tfn'sf] cg'xf/ vf]Hbf] eLd bfO / tL ;fgbfh'sf] Tof] ;':s]/f 5
otf jf/L tL kfv|f3/] sfGnfdf nufPsf
sf]bf] a}+zdf k'Ubf gk'Ub}
tdf]/n] sfGnfnfO{ tfg]/ tn emfbf{
kNnf3/] 7'nf]sfG5f] dem]/Ld} d'5f{ k/]sf] va/ 5
df6f];Fu} lab]zLPsf] ;fOgf]nfO{
s]nfP/ vf]nf] t/L jf/L cfpg vf]Hbf
pu|jfbLsf] z+sfkf/L lgd'vfx?nfO{ uf]nLn] p8fP/
axfb'/Lsf] tSdf lng] lar/f k|x/L–l;kfxLbfOx?sf]
;f}uftn] sfFrf] /utn] l;+ufl/Psf] Ps cFh'nL df6f] 5 


xf] xf] of] ;fFRr} xf]
d]/f] sljsf] sljtfdf
cfhsf nf]s ;+:s[lt / cfkm\gf] kgsf]
lvNnL p8fpg] cf8Da/L / e|i6
nfh krfPsf na:t/f cfw'lgs egfpFbf dflg;x?sfnflu
s]xL g} 5}g
lsdfy{ 5}g . 


;fFRr} y'k|} lbg eof]
pm lgl:sPsf] lyof] .
cF ca ‰ofFpls/Lsf] ‰ofO{+ ‰ofO{+ kl5
a9\g yfNof]
/ft kf] kg{ yfn] 5
tf/fx? klg d cfsfz} e/L n6/Dd kmlqmg yfn]
nf} /ft k¥of], nf} ;'Tg hfpFm
d]/f] lsj kmls{P/ zfob cfh klg cfpGg
a? km]l/
ef]nf] af6f] x]/f}+nf ÛÛ
zfob cfh klg p;n] ;|f]tf kfPg xf]nf
zfob ÛÛÛ s:tf] la8Dagf 5 <Û
 


सडक छेउको चिया पसलमा शिक्षित जस्ता देखिने तीन जना युवकहरु धूँवादार राजनैतिक वहसमा लागेका थिए । तीनै जना भिन्न-भिन्न दल र राजनैतिक सिद्धान्तमा विश्वास राख्ने भएकाले आफूहरु सो दल वा गुटमा किन लागेको भन्ने वारेमा आ-आफ्नो तर्क दिँदैं थिए ।
“…म सक्रियताका साथ लागेको दल सधैं सत्तालाई भन्दा सत्यलाई बढी स्थान दिन्छ…” पहिलो युवकले आफ्नो संलग्नताको आधार खुलाउँदै भन्यो “…राजनीति स्वार्थको लागि हैन, सेवाको लागि हुनुपर्छ भन्नेमा मेरा नेताहरुको एक मत छ, त्यसैले म यो दलमा प्रवेश गरेको”
“मेरो पार्टीका नेताहरु हरेक समस्या र मुद्दामा सधैं एकजुट हुन्छन्…” दोस्रो व्यक्तिले आफ्नो विचार प्रष्ट्याउँदै भन्यो “… राजनीतिमा एकता र अखण्डता भन्दा ठूलो कुरा अरु केही छैन, त्यसैले म यही पार्टीलाई समर्थन गर्छु “
“मेरो दलका नेताहरु राष्ट्रप्रति एकदमै बफादार र राष्ट्रभक्त छन…” तेस्रो व्यक्तिले आफ्नो आस्थाका कारण बताउँदै भन्यो “…मेरो दल विदेशीका सामु कहिल्यै झुक्दैन, त्यसैले म यो यो दलमा लागेको”
उनिहरु देशको तात्कालिक राजनीतिको बारेमा यसरी चर्काचर्की गर्दैथीएँ मानौं ति सबै दलका राष्ट्रिय मुद्दा र राजनैतिक निर्णयका अन्तिम निर्णायक उनिहरु नै हुन ।
त्यत्तिकैमा चिया पसलमा चौंथो युवकको प्रवेश हुन्छ ।
“तिमीहरु सबै यहीँ नै रहेछौ,…देशमा भर्खरै ठुलो राजनैतिक परिवर्तन भएको छ …थाहा पायौ ?…” भित्र पस्दापस्दै चौँथो व्यक्तिले पहिलो व्यक्तितर्फ हेर्दै भन्यो “…तिम्रो दलले आफ्नै सरकार बने मात्रै समस्या समाधान हुने भन्दै अहिलेको सरकारको विरुद्धमा अविश्वासको प्रस्ताव दर्ता गराएको छ..”
त्यसपछि उ दोस्रो युवकतर्फ फर्यो “…अनि तिम्रो दलका नेताहरु बीच भने हालको अबस्थामा के गर्ने भन्ने वारेमा गम्भीर मतभेद भएछ…” उसले अगाडि भन्यो ” …त्यसैले अब कसलाई समर्थन र कस्को विरोध गर्ने भन्ने वारेमा मतभेद हुँदा तिम्रो दल टुक्रीने पक्का भएको छ “।
त्यसपछि उसले तेस्रो व्यक्तिलाई हेर्दै भन्यो “परिवर्तत अबस्थामा के निर्णय लिने भने निर्क्योल गर्न नसकेपछि तिम्रा दलका वरिष्ठ नेतहरु भने अहिले छिमेकी राष्ट्रका राजदूत भेट्न विदेशी नियोगमा पुगेकाछन् “
त्यो कार्यालयमा भ्रष्टाचार सदाचार नै बनेको थियो । सेवाग्राहीका कुनैपनि काम दाम बिना हुँदै-हुँदैनथ्यो । कागज हेर्न दस्तुर, मान्छे भेट्न सलामी, फाईल खोज्न दक्षीणा र दस्तखतका लागि नजराना नभै कुनै काम हुँदैनथ्यो ।
मागेरै खाने, ढाँटेरै खाने, हप्काएर खाने र तर्साएरै खानेले आजित भएपछि जनस्तरबाटै दबाब बढ्यो । केन्द्रसम्मै खबर पुगेपछि सेवाग्रहीका काम बिना घुस र बिना नजराना गराउन एकजना निरीक्षक खटिए सो कार्यालयमा । कार्यालयमा निरीक्षक आएपछि २-४ दिन सेवाग्राहीका काम दाम दक्षीणा बिना नै भए ।
केही दिन पश्चात भने सो माहौल परिवर्तन भएको आभाष पाए जनताले । पुराना हस्तीहरु फेरि पनि सेवाग्राहीसंग बेधक दस्तुर माग्न थाले । अचम्मको कुरा के थियो भने अबका दिनमा दस्तुरको रेट पहिले भन्दा बढेको थियो । नयाँ आएका निरीक्षकको पनि भाग छुट्याउनु पर्ने भएकोले साबिक बमोजिम लिँदै आएको चिया खर्च र दस्तुरीमा बृद्धि गर्नु परेको बताएर कर्मचारीहरु पहिला सय लिने कामको लागि डेढ सय र हजार को बाह्र सय आदिको दरमा फेरि सेवाग्राहीलाई सताउन थाले ।
पीडित सेवाग्रही फेरि समस्या लिएर सम्बन्धित निकायमा धाउन थाले । स्थितिको गाम्भिर्यलाई ध्यानमा राखेर यसपाला भने केन्द्रबाट त्यो कार्यालयको हेरक काउण्टर र जन सम्पर्क हुने कोठामा स्वचालीत क्यामारा राखेर निगरानी गर्ने प्राविधिक अनुगमनको अचुक उपाए अबलम्बन हुने बताईयो ।
हाल सो कार्यालयका हरेक कोठा र हरेक टेबल माथी हरपल निगरानीका लागि स्वचालीत क्यामरा चलेका छन् अनि सेवाग्राहीहरु पनि क्यामरा मुनि नै दस्तुर र दक्षीणा दिन बाध्य छन । यो प्राविधिक प्रयोग पछि परिवर्तन नभएको होईन, परिवर्तन भएकै छ ….जनताहरुले कामको लागि सो कार्यालय धाउँदा उक्त अदृश्य प्राविधिकको समेत भाग थप गरी दस्तुर बुझाउन थालेका छन् ।

लोकगीत प्रतियोगिताको समापन समारोहमा गएर मन्त्रीज्यूले निकै सान्दर्भिक र सागर्भित भाषण दिए : “संस्कृति नै हाम्रो पहिचान हो…हाम्रो संस्कृति रहेसम्म मात्रै हामी रहन्छौं, संस्कृति नै रहेन भने हाम्रो अस्तित्व नै रहँदैन । त्यसैले हामीले हाम्रो संस्कृतिको सम्मान र संरक्षण गर्नु पर्छ …, …”
तालीको गडगडाहटद्वारा मन्त्रीज्यूको भाषणको स्वागत गरीयो । गन्यमान्य व्यक्ति र अन्य विद्वान वक्ताले उहाँको संस्कृति प्रेमको उच्च मूल्याकंन गरे । आफ्नो भाषा र संस्कृतिप्रति मन्त्रीज्यूको सदभाव र झुकाव देखेर उपस्थीत जनसमुदाय गद्गद् भयो ।
कार्यक्रम समापनपश्चात् मन्त्रीज्यू हतार हतार आफ्नो चिल्लो आरामदायी गाडीमा पसे । गाडीका ढोकाहरु ढाकढुक बन्द भए । मन्त्रीज्यूलाई बिदाइ गर्न आउनेहरु गाडी बाहिरबाटै हात जोडेर अभिवादन गर्दै थिए ।
गाडीभित्रको रेडीयोमा मधुरो स्वरमा यौटा पुरानो नेपाली गीत बजिरहेको थियो । चालकले गाडी स्टार्ट गर्नै लागेको थिए, मन्त्रीज्यूको आवाज आयो : “ खै, रामबहादुर, पहिले त्यो गीत बन्द गर त …!…यहाँपनि दुई घण्टासम्म पट्यार लाग्ने लोकगीत सुन्दा-सुन्दा दिक्क लागेको छ … बरु एफ. एम. लगाऊन, त्यहाँ नयाँ-नयाँ हिन्दी र अंग्रेजी गीतहरु बज्दै होलान ।”
केही समयअघि उसको घरसंगैको एकजना छिमेकीले घर अगाडिको बाटो र घरको बीचमा रहेको केही जग्गा मिचेर पर्खाल लगाएको थियो । यसरी सार्वजनिक जग्गा मिचेर छिमेकीले आफ्नो कम्पाउण्ड बढाएको कुरा उसलाई चित्त बुझेन । उसले विरोध गर्नु पर्ने ठाउँमा गएर विरोध गर्‍यो, उजूर हाल्नु पर्ने ठाउँमा गएर उजूर हाल्यो । तर उजूर कमजोर भएर हो वा छिमेकी बलियो भएर हो कुन्नि, न त कसैले अनुसन्धान नै गर्‍यो, न त छिमेकी नै कारवाहीमा पर्‍यो । लगाएको पर्खाल लगाएकै भयो ।
त्यसको केही समयपछि उसको अर्को छिमेकीले पनि विस्तारै आफ्‍नो पर्खाल मर्मत गर्ने बहानामा पुरानो पर्खाल भत्काई दुई-तीन फिट बाटो च्यापी नयाँ पर्खाल लगायो । उसले पुन: निवेदन दिनुपर्ने ठाउँमा गएर निवेदन दियो, नालिस हाल्नु पर्ने ठाउँमा गएर नालिस पनि हाल्यो । तर नालिस लेखेको नमिलेर हो वा सम्बन्धित हाकिम छिमेकीसंग मिलेर हो, न त कसैले छिमेकीलाई हप्कायो, न त कसैले पर्खालै भत्कायो । ठड्याएको फर्खाल ठाडै रह्यो ।
अघिल्ला दुई जनाबाट प्रेरणा पाएर गएको हप्ता, उसको तेस्रो छिमेकीले आफ्नो चार आनाको जग्गालाई बाटोतर्फ ‘घचेटेर’ ६ छ आनाको बनायो । यसरी सवैजनाले सार्वजनिक जग्गा मिच्दै व्यक्तिगत बनाउँदै गरेको उसलाई पटक्कै मन परेको थिएन । तर किन हो कुनि यसपाला भने उसले मुद्दा हालेर शत्रु कमाउने काम पनि गरेन, निरर्थक विवाद गरेर मूर्ख बन्ने बाटो पनि रोजेन ।
ऊ यसरी चुपचाप शान्त बसेको देखेर छर-छिमेकमा सबै छक्क परेका थिए । वास्तवमा अर्काले हाकाहाकी सार्वजनिक जग्गा मिच्दा पनि ऊ यसरी शान्त बस्नु एउटा आश्‍चर्यकै कुरा थियो । तर आश्‍चर्य भन्दा महा आश्‍चर्य घटेपछि मात्र सबैले उसको परिवर्तित शान्त स्वभावको रहस्य बुझे । कुरा के भने, आज बिहानदेखि ऊ पनि विस्तारै आफ्नो घर कम्पाउण्डको पुरानो पर्खाल भत्काएर चार फिट अगाडि नयाँ पर्खालको जग खन्दै थियो ।
उसलाई सानै देखि साहित्यमा एकदमै रुचि थीयो। उमेर र अनुभवहरु बढ्ने क्रममा उसको पढ्ने रुचि बिस्तारै लेख्‍नेतर्फ पनि मोडियो ।
आफ्नो देश, भाषा र संस्कृति प्रति अगाध प्रेम र लगाव भएकोले उसको रचनाहरुमा पनि देश-प्रेम, सौन्दर्यचेत र सामाजिक भावहरु प्रष्ट भेटिन्थे । उ यस्तै सामजिक भावना र देशप्रेमको वारेमा कथा, कविताहरु लेख्थ्यो: “हिमाली छाया”, “नेपाली माया” “सुनौलो बिहानी” आदि आदि । तर सम्पादकहरु उसका रचना पढ्न अल्छी मान्थे, पत्रिकाहरुमा उसको कविताले ठाउँ पाउँदैनथे र उसका रचनाहरु आफ्नै डायरीमा मात्रै सीमित थिए ।
Satellite Cultureबिस्तारै उसले बजारमा चल्ने साहित्यमा कलम चलाउन थाल्यो र अधुरो बिषय, असम्भव शीर्षक र बेमेल कथनहरुलाई आफ्नो रचनामा उतार्न थाल्यो : “हिंसक बुद्ध”, “खुकुरी काट्ने अचानो”, “लंगडाको जुत्ता” आदि आदि। अब बिस्तारै प्रकाशन गृहहरुमा उ चिनिन थाल्यो, पत्र-पत्रिकामा फाट्ट-फुट्ट उसका रचनाहरु छापीन थाले र उ ‘राम्रो लेख्‍ने’मा गनिन थाल्यो ।
हिजोआज, उसको कविता भन्दा कविताको शीर्षक लामा हुन्छन। उसको कथाको पहिलो अनुच्छेद र दोश्रो अनुच्छेदमा कुनै तारतम्य भेटिन्नन। उ निबन्ध जस्तो कविता, कथा जस्तो गीत र सम्बाद जस्तो समिक्षा लेख्छ ।
आजकल उ अमूर्त सर्जक  दर्शन-लेखकको नामले चिनिन्छ र सामान्य मानिसको दिमागबाट छिर्न हम्मे हुने शीर्षकमा रचनाहरु लेख्छ: “चीसो आगो”, “लाटोकसेरोको सपना”, “भिसेनको पाखुरा र जंगली च्याँखुरा” आदि आदि। उसका रचनाहरु सम्पादकहरु मागी मागी छाप्छन, प्रबुद्धवर्गहरु खोजी खोजी पढ्छन र उसले कैयौं प्रशंसापत्र र पुरस्कारहरु पनि पाई सकेको छ ।
उसले निकै मेहनत गरेर मात्रै आफ्नो पढाइ पूरा गरेको थियो । घर-गाउँ छाडी काठमाण्डौमा बसी पढ्दा आर्थिक समस्याले पनि उसलाई सधैं सताउँथ्यो, जे होस् निकै संघर्षपूर्ण तरिकाले उलसे कानुनमा स्नातक गर्‍यो ।
पढाइ सक्काउन त गाह्रो छँदैथियो, काम पाउन उसले झनै मुश्किल महसुस गर्‍यो । महिनौंको शीष्टाचार र अनेकौं पत्राचारले पनि काम नपाएपछि उसले आफ्ना अरु दुईजना साथीसंग मिलेर ‘ल फर्म’ खोल्ने निधो गर्‍यो ।
जसो-तसो २-३ महिनाको बहाल जम्मा गरी उसले पाएक पर्ने ठाउँमा यौटा अफिस खोल्यो । अनी कार्यालयको बाहिर यौटा बोर्ड झुण्यायो: “यहाँ कानुनी सल्लाह दिईन्छ”, कार्यालय भर्खरै खोलेको र कोठामा भएको फोनको पनि अधिकतम उपयोगिता लिन साईनबोर्ड मुनि सानो अक्षरमा थपियो “साथै टेलीफोन सेवा पनि उपलब्ध छ”
दिन बित्दै जाँदा, कानुनि सल्लाह लिन आउनेको भन्दा फोन गर्न आउनेको संख्या बढ्दै जान थाल्यो । शुरु शुरुमा भाडा उठाउन पनि मुश्किल हुनेमा बिस्तारै बहाल तिरी केहि मुनाफा समेत हुन थाल्यो ।
केही समयपछि एकदिन उनिहरुको बीचमा गम्भीर छलफल भयो। त्यसको भोलिपल्ट उनीहरुको साईनबोर्ड परवर्तन गरिएको थियो:- “यहाँ एस. टी. डी. र आई. एस. डी. सेबा उपलब्ध छ” अनी साईनबोर्डको अलि तलपट्टि सानो अक्षरमा लेखिएको थियो ‘साथै यहाँ कानुनी सल्लाह पनि दिईन्छ।’
यौटा गैह्र सरकारी संस्थानको आयोजन, स्वदेशी बिद्धानहरुको संयोजन र बिदेशी दाताको प्रायोजनमा त्यो गाँउमा बालश्रमको बिषय लाई लिएर यौटा बिचार गोष्ठि भयो ।
बालहितको नारा, अविभावकले लिनु पर्ने अविभारा र अन्तराष्ट्रिय बिचारधारालाई दृष्टिगत गर्दा बालबालीकालाई श्रममा लगाउन नमिल्ने देखिएकोले गोष्ठिको अन्तिम दिन अब उप्रान्त त्यस गाँउमा बालबालीकाहरुलाई कुनैपनि किसीमको श्रममा नलगाउने र लाग्न नदिने निर्णय भयो ।
खर्च जुर्टाईदिने दाता, समाज सुधारक भनेर चिनीएका नेता र आयोजक कार्यकर्ताले करतल ध्वनीका साथ सो निर्णयको स्वागत गरे ।
भारी बोकेर गुजारा गर्ने हर्के, गिट्टी कुटेर जिबन धान्ने बिर्खे र उन कातेर हातमुख जोर्ने जितेका परिबार यो निर्णय सुनेर अकमक्क परे ।
उक्त कार्यको ‘सफलता’ पछि शहर फर्केका संयोजकहरु प्रायोजकको गुण गाउन थाले, प्रायोजकहरुले समाजसेवीको दर्जा पाउन थाले भने आयोजकहरु त्यो भन्न्दा पनि शसक्त अर्को योजना बनाउन थाले ।
उता गाँउमा, दिनभरि गिट्टी कुटेर रातीको पाठशालामा पढने बिर्खेको छोरा बालश्रम उन्मुलन भई काम खोसीएकोले पैसा तिर्न नसक्दा कक्षाबाट निकालीयो । गलैंचाको धागो कातेर बाबुआमा पाल्ने जितेकी छोरी बेकम्मा भई बरालीएर हिडन थाली भने बिरामी आमाको उपचार खर्च जुटाउन अरु कुनै श्रोत नभए पछि हर्केको छोराले पाकेट मार्ने पेशा अपनाउन थाल्यो ।
यता आयोजकहरुले दातालाई दिएको प्रतिबेदनले गाँउमा बालश्रमको अन्त्य भएको देखाँउदै थियो । उता गाँउमा रोजगार खोसीएकोले बाल अपराध मौलांउदै थियो ।



 संसारको भिन्न भिन्न दुई कुनामा एकै दिन र एकै समयमा दुईजना बालकको जन्म हुन्छ । प्रकृतिको नियम भनौँ वा ग्रह-नक्षत्रको प्रभाव, भिन्न स्थान, भौगोलिक वातावरण, समाज र परिस्थितिमा जन्मेर पनि सानै देखि दुवै जनाको स्वभाव र आचरण एकै प्रकारको देखिन थाल्छ ।
दुवै बालकहरु सानै देखि अटेरी, जिद्दी र झगडालु देखिन थाले । एउटा स्थानका अभिभावकहरूको अनुहारमा आफ्नो छोराको त्यो स्वभाव देखेर चिन्ताका रेखाहरु देखिन थाल्यो भने अर्को स्थानमा वच्चा निर्भीक र निडर भएको निर्क्योल निकालियो ।
किशोर अबस्थामा प्रवेश गर्दा पनि दुबैमा प्राकृतिक समानता र प्रवृत्तिगत समरुपता प्रष्टै देखियो। दुवै बालकहरु पढ्न भन्दा लड्न, सम्बाद भन्दा विवाद र तर्क भन्दा मुढे बलमा आश्रित हुँदैँ जानथाले।
जवानीमा प्रवेश गर्दाको समयमा दुवै जनामा अभिमान, अहंकार र घमंडको चरमता प्रष्टै देखिन्थ्यो भने दुवै जना आ-आफ्नो स्थानमा बल मिच्याईँ, गुटबन्दी र उपद्रोहरुमा सम्मिलित हुन थालेका थिए । वैयक्तिक गुण, चरित्र र रवैया एकै प्रकारको भए पनि देश काल परिस्थिति को भिन्नताका कारण दुबैजनालाई समाजले हेर्ने दृष्टिमा भने आकाश जमिनको अन्तर देखिन थाल्यो ।

एक स्थानको युवक उसका असामाजिक क्रिया-कलाप, झगडालु स्वभाव र कट्टरपन्थी सोचका कारण स्थानीय प्रशासन र सुरक्षा निकायको निगरानीमा पर्न थाल्छ भने अर्को स्थानको व्यक्ति भने समान चरित्र र उस्तै व्यक्तित्वका कारण पनि  हक्की, साहसी र नेतृत्व दिन सक्ने नेताको रूपमा चिनिन थाल्छ ।
समय बित्दै जाँदा, दुवै जना आ-आफ्नै नैसर्गिक गुणका कारण मुठभेड, भिडन्त र तोडफोडमा उत्रन थाले । एउटा देशमा सो कुरा सामाजिक व्यवस्था, शान्ति सुरक्षा र स्थानीय कानुनको खिलाफ भएकोले कानुनी राज्यको स्थिति बनाइ राख्न र आपराधिक क्रियाकलाप नियन्त्रण गर्न सो व्यक्तिलाई  कानुनी नियन्त्रणमा लिइन्छ र जेल चलान गरिन्छ । तर सुनिन्छ अर्को देशको व्यक्ति भने आजकल सो देशको ठूलो नेता, विद्वान राजनीतिज्ञ र कट्टर देशभक्तको रुपमा प्रतिस्थापित भइसकेको छ रे !
आधा रातको निस्तब्धतामा सायद पुरै अस्तित्व निन्द्राको काखमा पौडिरहेको थियो। तर नेपालको उत्तरी हिमश्रृङ्खलाको बीच बनेको एउटा अनकन्टार सानो उच्च हिमाली मैदान माथीको आकाशमा एउटा अत्यन्तै उज्वल तर शीतल प्रकाशपुञ्ज देखियो । प्रकाश तीव्र गतिकासाथ हिमाली मैदानको नजिक आउँदा त्यो प्रकाशपुञ्जको आकार पनि झन् झन् बढ्दै थियो तर बिना आबाज…..।
मैदानको नजिक पुग्दा देखियो त्यो कुनै प्रकाशपुञ्ज नभै एउटा गोलाकार यान थियो र जुन बिना आबाज आरामसंग जमिनमा अवतरण गर्दै थियो । यानको माथिल्लो भागमा “अन्वेषण -३” लेखिएको थियो र त्यसको मुनि “नेपाल खगोल विज्ञान तथा समयारोहण अध्ययनशाला” लेखिएको थियो । यान जमिनमा अवतरण भएपछि मधुरो प्रकाश मात्रै त्यसमा बाँकी रह्यो र यानको तल्लो भागमा एउटा स्वचालित ढोका बिस्तारै खुल्यो । यानको ढोका खुल्ने बित्तिकै भित्रबाट एकजना ६५-७० का जस्ता देखिने कपाल र दाह्री सेतै फुलेका व्यक्तिसँगै करिब २०-२५ वर्षका जस्ता देखिने १० -१२ जना मानिस पनि बाहिर निस्के । उनीहरूलाई ‘मानिस’ भन्नुमा कुनै आपत्ति नहोला कारण उनीहरूको आकार प्रकार र शारीरिक बनोट हाम्रै जस्तै थियो, सायद हात खुट्टा अलि मसिना र टाउको अलिकता ठूलो मात्रै …।चिसो मैदानमा निस्कने बित्तिकै ती युवाहरूले भुईमा एक प्रकारको बाक्लो चकटी जस्तो आसन ओछ्याए । र सबै जना त्यसमा बसे। ती बुढा व्यक्ति पनि उनको लागि राखिएको बीचको आसनमा बसे … दृश्य हेर्दा यस्तो लाग्थ्यो ती बुढा व्यक्ति उनीहरूका गुरु थिए र ती जवानहरू उनका विद्यार्थी ।
सबै जना आफ्नो आसनमा बस्ने बित्तिकै ती बुढा व्यक्तिले आफ्नो कुरा सुरु गरे: “ हामीहरु आज यो २००० वर्ष अगाडिको भूतकालमा आउनुको मुख्य कारण तिमीहरूलाई आफ्नै पूर्वजहरूको बरेमा वस्तुगत जानकारी दिनु मात्रै हो… ” ।
त्यसपछि ती बुढा प्राध्यापकले करिब १ घण्टा जत्ती त्यही स्थानमा बसेर आफ्ना विद्यार्थीहरूलाई विभिन्न कुराहरू बताए। वातावरण प्रदूषण देखि, भूमण्डलीय तापक्रम वृद्धि अनि आणविक हतियार देखि सौर्य उर्जाका विविध प्रयोग सम्मका । त्यसका साथै नेपाल लगाएत विश्वका देशहरुको राजनीति र द्वन्द समेतका विषयमा गम्भीर चर्चा भए । अनौठो कुरा के भने उनीहरूले चर्चा गरिरहेका सबै विषयहरू संसारमा अहिले घटि रहेका घटनाहरू थिए …तर अचम्म उनीहरू त्यसलाई “भूतकाल” मा व्यक्त गर्दै थिए ।
आफ्नो आख्यान सक्काए पछि तिनले आफ्ना विद्यार्थीहरूतर्फ प्रश्न सूचक दृष्टिले हेर्दै भने :” तिमीहरुलाई आफ्नो इतिहास बारे अरू केही सोध्नु छ ?” ।
“…हामीहरु अहिले देखिएको यो स्थितिबाट विकसित भएर आएका हौं भने यो तत्कालीन चौआयामिक समय कालमा रहेका सबै मानिसहरू हाम्रा पूर्वजहरु हुन…” । एक जना विद्यार्थीले प्रश्न गरे: “…अहिले हामी रहेको यो चौआयामिक समय २०६७ साल छ र हाम्रो वास्तविक समय काल ४०६७ साल हो । तब के त, अहिले यहाँ कुनै मानिसलाई भेटेर हामीले हाम्रो बारेमा बतायौं भने उनीहरूले विश्वास गर्लान त ?” ।
यस पटक ती बुढा प्राध्यपकले लामो सुस्केरा हाले अनि बिस्तारै बोल्न सुरु गरे:” आजको यो समय-यात्राको अर्को उद्देश्य यो पनि हो कि, तिमीहरुले यो कुरा बुझ्नु पनि जरुरी छ कि हाम्रा पूर्वजहरुले कति अभाव र दु:खका बीच यो विज्ञानको ढोका खोलेका थिए । जसको मद्दतबाट आज हामी इतिहासको यात्रा र वर्तमानमा पूनरागमन दुवै गर्न सक्छौं …”। उनले अगाडि भने “… हाम्रो यो समयारोहण यान उनिहरुकै योगदानको फल पनि हो । तर पनि अहिलेको स्थितिमा यो यथार्थलाई कसैले बुझ्ने छैनन् । सायद यो परावैज्ञानिक कुरा बुझ्न सक्ने मानिस र त्यो पनि नेपालमा त ज्यादै कम होलान …” । उनले आफ्नो कुरा जारी राखे :”… किनभने पश्चीमी देशमा Time Machine को परिकल्पना १८औं शताब्दी देखी नै चले पनि नेपालमा भने बि. सं. २४२५ देखि मात्रै यसतर्फ सोच्न थालिएको थियो । समय पनि एउटा पदार्थ नै हो र कुनै पनि पदार्थको लम्बाई, चौडाई उचाइ र गहिराई जस्तै समयको आयाम भित्र पनि आवत जावत गर्न मिल्छ भन्ने कुरा सुनेर मात्रै हुदैँन बुझ्न निकै कठिन हुन्छ “।
“हैन… यो कुरा साह्रै जटिल त छैन नि?” अर्का एकजना विद्यार्थीले फेरि प्रश्न गरे । “सरलता र जटितला भन्ने कुरा वैज्ञानिक सिध्दान्तको कुरा मात्रै नभै समाजको विकास र यन्त्र वा उपकरणको उपलब्धतामा पनि भर पर्छ ।…कुनै पनि कुरालाई बोल्नु र लेख्नु मात्रै हैन प्रमाणीत गरेर देखाउन नसकिने अबस्थामा साँचो कुरा नै भएपनि मानिसले विश्वास गर्ने छैनन् ।
“ध्वनी भन्दा छिटो गतिमा चल्ने यानको निर्माण भएमा कुनै यान आकाशमा उडेर अवतरण गरीसकेपछि मात्रै त्यसको ध्वनी सुनिन्छ भन्ने कुरा समेत मानिसलाई सुरु सुरुमा विश्वास गर्न निकै गाह्रो भएको थियो …”। प्राध्यापक आफ्नो आख्यान जारी राख्दै बताउन थाले:”.. त्यसरी नै प्रकाशको गति भन्दा छिटो चल्ने यान निर्माण भएमा पहिला यान अवतरण हुन्छ र त्यसपछि मात्रै यानको छायाँ देखिन्छ… यो कुरा सुन्नु र बुझ्नुमा धेरै फरक छ…” । निकै लामो आख्यान पछि उनले आफ्नो आख्यान पुरा गरे :”… कुनै पनि यानको गति प्रकाशको गति भन्दा बढी भएमा त्यो समयको चौआयामिक स्थितिमा प्रवेश गर्न सक्छ भन्ने कुरा अहिलेको शिक्षित मानिसले सिद्धान्तगत रुपमा बुझे पनि प्रयोगात्मक रुपमा सम्भव मान्ने छैनन् किनकि हालको अबस्थामा त्यसको प्रयोगात्मक परिक्षण गर्ने उपलब्धता मात्रै हैन सोचको समेत अभाव छ” ।
“ल आउ अब हामी हाम्रो देशको भौगोलिक परिवर्तनको बारेमा बुझौं…” यति भन्दै प्राध्यापक फेरि बोल्न सुरु गरे:” अहिले यो चौआयामिक समयकाल अर्थात २०६७ सालमा सगरमाथाको उचाइ ८८४८ मिटर छ, तर बि. सं. २६७८ मा नेपालको उत्तर पुर्वी भागमा ठूलो भुकम्प जान्छ र तिब्बतियन प्लेट माथि उठ्दा सगरमाथाको उचाइ पनि ९०१२ मिटर हुन्छ…” । “त्यसो भए त त्यतिबेला धन जनको निकै ठूलो नोक्सान भयो होला नि …?” एक जना बिद्यार्थीले प्रश्न गरे । “..धनको नोक्सान भए पनि जनको भने हुन पाएन…” प्राध्यापकले मुस्कुराउँदै भने “.. किनकि त्यसको ५ वर्ष अगाडि नै नेपालका वैज्ञानिक जगदिश शर्माले “भुकम्प सूचक यन्त्र”को आविष्कार गरी सकेका थिए र भूकम्प जानुभन्दा १२ घण्टा अगाडि नै मानिसहरु यस्ता दैवी प्रकोपको भविष्यवाणी गर्न सक्षम भैसकेका थिए” ।
“…ल हिँड… त अझै केहीसमय बाँकी नै छ…हामी अब २६७८ सालको फागुन १३ गतेमा जाऔं र सो भौगोलिक परिवर्तनलाई आफ्नै आँखाले हेरौँ”
सबै जना यान भित्र प्रवेश गरे र यान फेरि बिना आबाज अन्तरिक्षमा बतासिएर एकैछिनमा गाएब भयो ।

Monday, August 23, 2010

आगो


न्यानो हुन मलाई औधि मनपर्छ । आगोनजीक त्यसको रापसँग सम्बन्ध राख्न मेरा लालायित मांसपेसीका रेशाहरू जाडोका अनुभवले कक्रक्क पर्छन्, पर बलिरहेको आगोको तापमा ती रेशाहरूले देखेर टाढैबाट भावनामा अनुभव गर्न थाल्छन् । एक प्रकारको न्यानो तरङ्ग मेरा मांसपेशीका रेशाहरूका तारबाट मस्तिष्क भरि झड्क्रित हुन्छ । यसको अनुभव अङ्ग अवयवहरूमा संचालित भएको पाउँछु । म खुशीका मनमनै गुलियो मन पारेर हाँस्छु । मनको ओठहरू गंभीर खुशीका जलले हराभरा हुन्छन्, अनि म लुकाउनै नसकिने गरेर ओठहरूमा हराभरा व्यक्तिन्छु । मसँगै हिंडेको साथीले मलाई भन्छ - किन त्यसरी एक्लै मक्क परेकी - म त्यसलाई व्यक्त गर्दिनँ किनकि मेरा स्वयं उपस्थितिको अभिव्यक्तिको अगाडि शब्दका अभिव्यक्ति अधुरो हुन्छ भन्ने मलाई लाग्छ । म उसलाई उछिनेर त्यो रानेर पुग्न पाइला शीघ्र रूपमा बढाउँछु । मैले त्यतिबेला आगोको उज्यालो मात्र देखेको हुन्छु, त्यसको अवशेष कोइलाको कालो वा त्यसको नतीजा धूवाँको अँध्यारो देख्दिन, किनकि ती सबै आगोको न्यानो मात्र हुन्छ । म खरानी देख्दिन, किनकि खरानी अवशेष हो र भविष्य बताउने अवशेषलाई देख्ने प्रौढता र बुढौती ममा विकसित भएको छैन । त्यहाँ आगो बालेर अगाडि
बसेको एउटा मानिस छ, जो हार्दिकता र स्नेहले मलाई टाढैबाट स्वागत गरिरहेछ, बोलाइरहेछ, औंलाले इशारा गरिरहेछ ।


म हिंड्दै गरेको ठाउँको र त्यस आगोको रापको ठाउँमा बाटोको दूरी निक्कै नै छ ! मेरा गोडा शीघ्रातिशीघ्र बढ्न थाल्छन् । त्यपछि झन् मेरा गोडाहरू यसरी हिड्दा-हिड्दा त्यस आगोसँग साक्षात्कार हुने ठाउँ वा जमीनको अंशमा आइपुग्छन्, जसमा म निसङ्कोचस्पष्ट रूप भएर समानान्तर सिंढीको रेखामा त्यहाँ उभिन पुग्छु । आगो प्रचण्ड रूपमा बलरहेको हुन्छ । एकछिन त आगोको ज्वालामा आफूलाई पनि प्रज्वलित पाउँछु । म त्यस रापमा आफूलाई हर्ेर्ने प्रयत्न गर्ने कोशिश गर्छु एक छिन त आनन्दी, आराम, स्वच्छ र न्यानो पाउँछु आफूलाई । त्यहीको त्यस साथीले मलाई भन्छ - "अलिक नजिक आएर बस, मेरो सँग नै ।" म स्वचालित यन्त्र जस्तो त्यतै लच्कन्छु । मलाई न्यानोको अनुभव प्रगाढ हुँदै जान्छ, मन पनि त्यसै साथ रमाउँदै जान्छ । न्यानोको पनि सङ्गीत हुँदोरहेछ प्रशस्त मेडोली भएको । मेलोडीको सरगमले भरिएका मेरा रक्त कोषाणु रापको न्यानोपन भएको अर्को मेलोडीमा मिस्सिन पुग्छन्-केन्द्रबिन्दु भएको उसको मानवीय भौतिक शरीरले बोकेका गोडातिर मेरो न्यानो पाउने उद्देश्य अझ अग्रसर हुन पुग्छ । मैले त्यतिबेला त्यहाँको त्यो आगोको न्यानो टिपिसकेको हुन्नँ, केवल रापले मात्र टाढाबाट नजिक हुँदै छोइएको हुन्छु ।


मलाई एउटा उखानको सम्झना हुन्छ,- "अगुल्टोले हानेको कुकुर बिजुलीदेखि तर्सिन्छ ।" त्यतिबेला त्यहाँ प्रत्यक्ष नै एउटा बालक अज्ञानमा आगोतिर बामे र्सर्दै घस्रन्छ, उसका आँखाले देखेको उज्यालोलाई उसको हातले टिप्न खोज्छ, त्यहाँ पोल्ने खतराको सीमारेखा उसले आफ्नो मस्तिष्कमा कोरिसकेको हुँदैन । एक मुष्ट आवाजले परबाट उसलाई "ए हुन्न हुन्न, पोल्छ, हुन्न" भनेर प्रतिक्रिया जनाउँछन् । त्यस आवाजप्रति एकचोटी आफ्नो शीघ्र आगो भेट्ने गतिलाई ऊ एकाएक टक्क रोक्छ । पोल्ने कुरालाई उसले देक्दैन, आगोको उज्यालोलाई मात्र देख्छ । फेरि शीघ्र गतिमा आगोतर्फकुद्छ र आगोलाई भेटिछोड्छ । तुरन्त यातना र पीडाले अज्ञानमा ठूलो आवाजमा त्रासको बीचमा रोएर चिच्याउन थाल्छ । म त्यो जीवित घटना त्यही फेरि देख्छु जुन आफूले पनि भोगिसकेको हुन्छु । वैचारिक साधारणीकरणको स्तरमा पुगेर मनभित्र आफूले आफैंलाई भन्छु-हर बालक आगोले पोलेको पीडाको ज्ञान अनुभवबाटै गर्छ । मलाई त्यो देखेर आफैं बालक भए जस्तो लाग्छ, मलाई नै पोलेजस्तो लाग्छ । म सम्झन थाल्छु मेरो मन पनि यसै गरी बामे सरेको थियो कुनै बेला, कुनै न्यानो वस्तुको प्राप्तीमा । आगोतिर कलिलो मन अग्रसर हुँदा, "ए हुन्न, हुन्न, पोल्छ, नजाऊ" भन्ने आवाज परिवारबाट र समाजबाट सुनेको थिएँ । म त्यो बालकको रुवाईको आवाजमा आफ्नै बामे सरेको पूर्वमनको आवाज पाउँछु । म त्यतिबेला आगोमा पुग्न अग्रसर हुँदा समातेर विपरित दिशामा फ्याँकेर आगोदेखि बचाइदिने कोही नभएको सम्झन्छु । त्यस बालकले आगोमा पोलेको हात गोडालाई नियालेर हेर्छ पोलेर बचेको तर कुरूप भइसकेको आफैंवरको आफ्नै मनलाई देख्छु । म हिस्टेरिया वा न्यूरोसिसले ग्रस्त भए झैं तुरुन्त ठूलो आवाजले डाको छाडेर रुन थाल्छु, तत्क्षण त्यहीं नै । सायद ठूलो भइसकेर पनि आवाज आउने गरी रोएको पहिलो हिक्का यही नै हो, आफूले नियन्त्रण गर्न नसकेको तीव्र दुःखको आरोह त्यही नै हो । मलाइ बलिरहेको त्यस आगोले तत्क्षण त्यहीं नछोएर नै पोल्छ । मेरो अनियन्त्रित आँसुको झरीले त्यस मुढोमा बलेको आगोलाई निभाउन के सक्थ्यो, बरु आगोमा घ्यू थपेजस्तो हुन्छ, आगो झन् प्रज्वलित भएरबल्न थाल्छ । सँगै उभिएको उसले मलाई हेरिरहेको हुन्छ । म रँदै र दौडदै घर र्फकन्छ, मैले मेरो आँसु र हिक्कालाई लुकाउनै सक्तिनँ यो रूपाइको हिक्का ज्वालामुखी भएर फुट्छ, अनि फैलन्छ । सबै घटना बगैंचा भ्रमण गरिरहनु भएका आमा र बुबालाई भनिदिन्छु । मेरो हात पनि बालककालमा यसैगरी पोलेको थियो । म आफ्ना ती अज्ञान औंलारहीत हात उहाँहरूको सामू तेर्स्याएर आँसु मिश्रति प्रश्न ठड्याउँछु - "यो मेरो हात कसरी पोलिएको थियो - तपाईँहरू त्यो घटनाको कारण मलाई कहिले पनि किन बताउनु हुन्न -"


आमा रिसाएर र उदासीनता मिसिएको स्वरमा भन्नुहुन्छ "आगोले पोल्छ, तँलाई थाहा छैन -"


बुबा ऐजन स्वरमा गंभिरता थपेर बोल्नु हुन्छ - "आगोलाई ताप्न जान्नु पर्छ छोरी ! अनि आगो न्यानो हुन्छ । आगोले सबैलाई पोल्छ । तँलाई आगोले पोल्दा तँ सानी थिइस् ।"


आजकल म अक्सर त्यो आगोले खाएको कुरूप हात तेर्स्याएर कोठामा हिटरको आगोको मात्र न्यानो ताप्ने गर्छु अक्सर म हिटरको आगोको करेन्ट र राप आँखाले नाप्ने गर्छु ।

ढुङ्गा


केवल एउटा ढुङ्गा बाँकी थियो । आफ्नो भन्नलाई र घर भन्नलाई । ढुङ्गा ?
हो । एउटा विशाल चट्टान भनुँ । पातलो हुँदै भुइँमा गाडिएको थियो । मास्तिर विशाल फिंजिएको त्यो चट्टानको विस्तृत भाग थियो । कथामा वणिर्त शेषनाग झैं ।
उसलाई शेषनागले यसैगरी ढाकेर शिशु कृष्णलाई ओत दिएको कथा थाहा थियो । सोच्न थाली - 'शेषनागले डस्न पनि सक्दो हो । कृष्ण भएर डसेन । त एउटी यस्ती आइमाई यो ओत दिने ढुङ्गाले थिचिदिन के बेर ?'
चारैतिर त्यही एउटा ढुङ्गाबाहेक त्यसले अरुथोक केही देखिन, जहाँ ऊ बस्न सकोस् । कहिलेकहीं यसो थामिए पनि, पानी निरन्तर परिरहेको थियो ।
त्यो ढुङ्गा अलिक भिरालोमा गाडिएको वा अडेको थियो । नत्रभने तलतिर त पानीबाहेक केही छँदै थिएन । मास्तिर सानो जङ्गल र झारपात थियो । पानी थामिनासाथ, त्यतै गएर, कुनै चिनेको, कुनै नचिनेकै भए पनि खाने जस्तो कुरो उखेलेर वा टिपेर ल्याउँथी । सलाई हुन्जेल ऊ आगो सल्काएर एक दुई वटा बाँकी रहेका भाँडोमा पकाउने खाने गर्दथिई । सलाईका काँटी सकिदै गएपछि उसले त्यही एउटा सानोखाल्डो खनी र भुङ्ग्रो बनाएर आगो साँच्न थाली ।
त्यहाँ सडक पनि थिएन, गोरेटो पनि थिएन । थिए र अब थिएनन् । त्यसकारण कोही कतैबाट आउने परिस्थिति पनि थिएन । कुनै हेकोप्टर पनि देखिएको थिएन । सके बस्ती नभएकोले होला । केवल एकपटक त्यसको भाग्यले, एउटा हेलिकोप्टर मास्तिर उडेको देखिएको थियो । कुनै चमत्कार जस्तै माथिबाट एउटा पोको खस्यो । त्यसभित्र खाद्य सामग्री छ्याल्लब्याल्ल भए तर त्यो त्यति आनन्दित भएकी थिई, जस्तो जीवनको कुनै अप्राप्य सुख देखेकी होस् । पोकोभित्र चालम थियो, अरु के थियो र ? तर त्यसले चामल देख्न नपाएको समेत धेरै दिन भइसकेको थियो । त्यसकारण चामललाई मुठीमा कसेर अर्को हातमा झार्दै धेरैबेरसम्म खेलिरही । यस्तो उसले बाल्यकालमा गरेकी थिई । त्यसबखत उसलाई त्यही आफ्नो बाल्यकालको सम्झना आयो । ऊ विभोर भई । धेरैदिनदेखि त्यसको स्मृतिले त्यसलाई धोका दिएको थियो । त्यो केही पनि सम्झिन लायक थिइन । ढुङ्गामुन्तिर ढुङ्गा बनेर बितिरहेकी थिई ।
फरक यति थियो, ऊ सास फेर्थी , चलहल गर्थी । खानेकुरो खोज्न जान्थी र जे पायो त्यही पकाएर वा काँचै खान्थी । निदाउँथी, बिउँझिन्थी । निवृत्त हुन जान्थी । पानीको समस्या त छँदै थिएन । जहाँ पानी नै समस्या होस्, त्यहाँ पानीको के समस्या होला ?
एकान्तको यस्तो भयावह रूप ऊ भोगिरहेकी थिइ, जुन कुनै पनि मनुष्यको कल्पनाबाहिर थियो ।
मान्छेभित्रै भय पनि हुँदो रहेछ क्यार ? नत्र ऊ केसित डराउने ? त्यहाँ मान्छे त छाडिदिउँ, जनावर समेत सखाप भएका थिए । कहाँसम्म भने चराचुरुङ्गीको आवाज नसुनेको पनि जुग भएको जस्तै लागेको थियो उसलाई ।
केही दिनदेखि सुर्य को र्स्पर्श पनि थिएन हर समय साँझ परेजस्तो देखिन्थ्यो । त्यसैले हो कि केले हो, राती आउनु पर्ने अदृष्य किराहरूका एकनास आवाज जुन क्षण पनि सुन्न सकिन्थ्यो । राती त्यो आवाज झन् भयावह भएर चर्किन्थ्यो । त्यही आवाजको सङ्गत थियो, जसले एकान्त झन् बढाइदिएको थियो ।
त्यसदिन चामल देखेर त्यो आश्चार्य मानेर एकछिन उभिइरही । त्यसले आकाशतिर हेरी, जस्तो इश्वरले त्यसलाई केही समय बाँच्ने आदेश दिएका हुन् । त्यसको मनमा उदेकलाग्दो किसिमले आफू बाँचेको आभास उक्सेर आयो ।
त्यो मास्तिर उक्ली । चिङ्ना बटुल्न थाली । भिजेका थिए । तैपनि त्यसको उत्साह निकै तातेको थियो । चामल त्यसले बटुलेर पानीले भिजाइदिएकी थिई । धूलो थिएन । त्यसकारण हिलोमा छरिएका चामलका दाना पनि त्यसले सोहोरेकी थिई । पानीलेहिलो सजिलै पखालिदियो । पहिलेपहिले तीन पानी पखालेर चामल भिजाउँथी । अहिले ६-७ पानी पखाली । त्यस क्रियामा पनि त्यसलाई आनन्द आइरहेको थियो । चाहिरहेकी थिई चामलबाट हिलो अझै २-४ पानी पखालुन्जेल रहिरहोस् ।
कतिदिनपछि त्यो भात खान पाइरहेकी थिई । केटाकेटीमा, निस्तो भात खानुपर्दा भात छरिदिन्थी । दालभातखाँदा थालको बिटमुन्तिर भात पोख्दथिई । त्यसकी आमा गाली गर्थी - "हेर यसरी अन्नलाई हेला गरिस् भने अन्नले सराप्छ ।"
"अन्नले सरापे के हुन्छ आमा ?" त्यसले सोधेकी थिई ।
आमाले भनी ? "यसरी पोख्दा, जुन दिन तेरो पेटभर्ने जति भात पोखिन्छ, एकछाक तँ भोकै पर्छे ।"
"कहिले आमा ?" त्यसले मनोरञ्जन गर्दै सोधेकी थिई ।
"कहिले भन्छेस् ? यही जुनीमा, अर्को जुनीमा होइन । तँ जति पोख्छेस् त्यतिदिन तैँ भाकै पर्छे , मलाई के ?" आमाले गम्भिर भएर भनेकी थिई ।
त्यो हाँस्न थालेकी थिई । आमाको एउटा सहज तर्कमाथि त्यसको त्यतिकै सहज अविश्वास थियो । त्यसले गर्दा ।
चामल पखाल्दा त्यही सम्झिन थाली । सोची? 'आमाले भनेको त परिस्थितिले मिलाएर ल्याइदियो तर यति छाक भोको बस्नु पर्ने गरी त मैलो पोखेकी थिइनँ ? त्यति अन्न त हाम्रो घरमा छँदै थिएन, अनि ?'
त्यसलाई सम्झना आयो, त्यो चामल सिद्धिएपछि त त्यसले फेरि भोकै बस्नु पर्छ ।
कहिलेकहीं फ्याट्फ्याट् गर्दै के के भएर किनारामा पछारिन आएका मरेका माछाहरू त स्वादिष्ट र उत्कृष्ट भोजन हुन् । अलिअलि गनाउने अवस्थामा फेला परे पनि माछा भनेको माछै हो । एकाद पटक त त्यसको पेटको रित्तोपनाले ब्रहृमाण्ड देखायो कि अन्धकार देखायो भन्नु त्यसले भ्यागुतासमेतको स्वादिष्ट उपभोक्ता बन्नु परेको थियो ।
यस्तो पनि होइन, भ्यागुतो खाँदा त्यसलाई दिगमिग नलागेको होस् । २-३ पटक बमन नै भएको थियो । कृही दिन त्यतातिर हेर्दै हेरिन । रूखको पात भए पनि खाएकी थिई तर ...... एक दिन फेरि एउटा राम्रो भ्यागुतो फेला पर्यो । त्यसले आफ्नो यताउता छामी । दुई चारवटा थोत्रा नोट पनि बस्त्रबाट ननिस्केका होइनन् तर ती नोटलाई जति रूपैयाँका नोट माने पनि हुने अवस्था थियो । एकलाई हजारको माने पनि भयो, हजारलाई एकको माने पनि यो । नोटको भाउ पहिले पनि कम-बेसी हुन्थ्यो तर यति खस्दो रहेछ, त्यसलाई थाहा भयो ।
नोटले एउटा भ्यागुतो पनि किन्न नसकिने थियो । भ्यागुतो बरु निःशुल्क उपलब्ध भइरहेको थियो । त्यसकारण त्यसले बुझी नोटको भाउ त्यहाँ निःशुल्कभन्दा पनि तल झरेको थियो ।
त्यसैले आफ्नो तर्क आफैं निर्माण गरेकी थिई । नखानु, एकपटक खाइहालियो, अब त्यो खाएकोलाई नखाएको तुल्याउन कहिल्यै सकिन्न । धर्म भ्रष्ट भए पनि पहिल्यै भइसक्यो अब फेरि त्यो भन्दा बढी अरु के होला त ? विश्वमित्र रिखीले कुकुर खाएका थिए रे, मैले भ्यागुतो खान के हुन्छ ? दिगमिग लागे लाग्ला यत्रैसिति पेट त भरिन्छ ।
उसलाई आफैं अचम्म लागेको थियो, दिगमिग नलाग्दा तर एउटा कुरो अनौठो थियो । त्यही प्राणी पनि अब फेला पर्न छोडेको थियो ।
त्यसकारण चामल देखेर उसको शरीरमात्र होइन, सम्पपूर्ण अस्तित्व रक्तिम आभायम भएको थियो ।
त्यो नायक रबिनसन क्रुसो थिइन न कुनै सन्यासिनी थिई तै पनि त्यसबखत त्यसले दुवैको भार सदाशयतापूर्वक वहन गर्नु परेको थियो । भय पनि त्यसलाई अब आफ्नो स्वभावको एक अनिवार्य अंशजस्तो लाग्न थालिसकेको थियो ।
भयको कारण बाहिर मान्छे वा जनावरका रूपमा भए भाग्ने वा जोगिने प्रयन्त गर्थी तर त्यस्तो थिएन । त्यो भय कहाँ थियो कहाँ ? तर यति स्वभाविक थियो कि कुनै दिन भयभीत भइन भने त्यसलाई लाग्न थाल्थ्यो, कतै म मनुष्यबाट ढुङ्गामा परिणत भइरहेकी छैन ? त्यसपछि त्यो कसैगरी र कतैबाट भए पनि भयको झिल्को झिकेर आफूलाई तताउँथी ।
त्यसै गरी सुरक्षा पनि कहाँ थियो, कुन्नी - त्यो भने, दिनको कयौं पटक दोहोर्याउँदथी, म यहाँ सुरक्षित छु, निरापद छु । मलाई यो ढुङ्गाले शरण, सुरक्षा र निर्भयता दिनुसम्म दिएको छ ।
एउटै ढुङ्गाले त्यसलाई दुवैथोक दिएको थियो । गज्जवको ओत दिएको थियो । राती सुत्दा सधैं त्यो ढुङ्गालाई कृतज्ञ दृष्टिले हेर्दै थिई । भोलिपल्ट बिहान बिउँझिनासाथ सबभन्दा पहिले, ऊ आफ्नो शरीरलाई चारैतिर छाम्दथी । कतै त्यो ढुङ्गोमुन्तिर किच्चिएको त छैन । त्यसपछि क्रमश : आँखा उघारेर ढुङ्गोलाई हर्ेदथिई । ढुङ्गो त्यसलाई त्यसैगरी ओत र आश्रय दिएर उभिएको देखिन्थ्यो ।
मान्छे बाँचेको भए पनि केही थिएन । मानवनिर्मित कुनै वस्तु भएको भए पनि मान्छे थियो भन्ने आभास हुन्थ्यो । त्यहाँ दुवै थिएनन् ।
मानव र मानवनिर्मित वस्तु दुवैका रूपमा, त्यहाँ त्यतातिर त्यही मात्र बाँकी थिई ।
कही दिनअघि त्यहाँ एउटा सानोतिनो वस्ती थियो । । गाउँ थियो । गाउँको नाउँ थियो, बाटो थियो, थोरै भए पन मिान्छेको आवतजावत थियो ।
कहिलेकाहीँ कोहीकोही जिस्कने जातका मानिस आउँथे र भन्थे -'तिम्रो अहिले छोराछोरी पाउने बेलै भएको थिएन किन पाएको यति चाँडो ?'
-'आफूले भनेर हुन्छ त ?' त्यो जवाफ दिन्थी ।
-'किन हुँदैन ?' जिस्किने मानिस भन्थ्यो -'आफूले लोग्नेलाई भनेर हुन्नथ्यो ?'
-'के भन्नु ?' त्यो अचम्मसित सोध्थी । भित्रअलिकति लज्जा पनि नहुने होला ।
-'त्यही भन्नु नि, जुन तिमी आफैंलाई भन्न मन लागेन होला नि त ?'
-'छ्या, कस्तो कुरा गरेको ? ' त्यो यसभन्दाअघि आफू जाननसक्ने देखेर अन्तिम पटक लाज मन्दै भन्थी ।
त्यसकी तीन महिनाकी एउटी छोरी थिई । त्यसको कुनै न कुनै स्तनसित दिनरात यस्तरी टाँस्सिएकी देखिन्थी कि लाग्दथ्यो, छोडेर हल्लाइदियो भने पनि दाँतले मुण्टो च्यापेरै भित्त घडीको लिबलिबेजस्तै हल्लिरहन्थी ।
लोग्ने बेलाबेलामा कामको खोजी गर्न बाहिर गइरहन्थ्यो । आएको बखत, कि बाबुलाई दुःख दिन्थ्यो कि छोरीलाई । छोरीलाई कसैगरी मुण्टाबाट छुटाइदिन्थ्यो । एक दुई दिन बाबु तिनको उपयोग गथ्र्यो र फेरि काम खोज्न हिंड्थ्यो ।
घरमा जम्मा एघारजना थिए केटाकेटी बूढाबूढी सब गरेर ।
लोग्ने जाँदा सबथोक रित्याएर तन्नम्टाट भएर जान्थ्यो । आउँदा भरिभराउ भएर आउँथ्यो पैसा र शरीर दुवैले ।
त्यसलाई खल्तीभरि नोट राखेर उसमाथि लम्पसार परेको र आफूमाथि सबथोक खन्याइरहेको पति असाध्यै मनपथ्र्यो । यद्यपि, त्यस्तो बखत खल्ती र उसको फकालेर कतै झुण्ड्याइएको हुन्थ्यो । तै पनि पतिको आफ्नालागि गरिएको परिश्रम देखेर त्यसलाई माया लाग्दथ्यो ।
पैसा कमाउन कति गाह्रो हुँदोरहेछ त्यो सोध्दथिई । लोग्नेको पसिना पुछ्दै भन्थी -'अब नजानुस् न, जसोतसो गरेर चलाउँला नि ?'
लोग्ने त्यस कुरालाई प्रत्येक स्वास्नीले लोग्नेलाई माया देखाउनलाई भन्ने शब्दहरू भन्ठान्थ्यो र चुप लाग्दथ्यो ।
कहिलेकाहीं भन्थ्यो पनि -'होइन, तँलाई म चाहिया कि ...... के चाहिया ?'
'त्यस्तो केही होइन क्या ?' त्यो भन्थी -'तपाईँ हुँदा एउटा ओतमुनि छु जस्तो लाग्छ । '
-'अनि पैसा भएन भने, मेरो ओत ढुङगाको ओतजस्तो हुन्छ नि त' लोग्ने भन्थ्यो -'खस्रो र चहलपहल नगरेर ठिङ्ग उभिए जस्तो ।'
त्यो चुप लाग्थी । लोग्ने निख्रिसकेको हुन्थ्यो । त्यो छोरीलाइ मुन्टो चुसाउनतिर दत्तचित्त हुन्थी ।
एकरात त्यस्ता सारा व्यवहार सम्पन्न भएपछि तिनीहरू निदाए । छोरीका लागि त्यो रातभरि आफ्नो दाहिने स्तन उघारेर राख्दथी । राति बिउँझी भने पनि आफैं चुस्न थाल्थी र निदाउँथी । त्यो त्यसले आफ्नै सुविधाका लागि गरेकी थिई । नत्र छोरी रुन्थी । निन्द्रा खल्बल्याएर उठ । चोलो फुकाल, अनेक झ्याउलाहरू ।
छोरी र त्यो मात्र त्यहाँ सुत्दथे, त्यसकारण छाती उर्घार्नमा आपत्ति थिएन । लोग्ने हुँदा त झन् शरीरमा चोलो नै रहन दिदैन थियो, समस्यै समाप्त । धोती पनि लोग्ने बिहानीपख ओढ्नै जस्तै ओढ्ने गर्दथ्यो ।
त त्यो एकरात, तिनै कुराहरू त्यसैगरी घटित भए । लोग्ने धेरैबेरसम्म बिउँझिन चाहन्थ्यो । स्वास्नीले भनी -'अरु कुरा भोलिलाई राखौं ।'
-'किन गर्ने जति कुरा सकेर, भोलि फेरि दोहर्याउन वा नयाँ कुरा पाउन सकिन्न ?' लोग्ने अझै अलिकति अतृप्त र उत्तेजित थियो, त्यस्तो त्यसले अनुमान गरी । त्यसले भनी -'तपार्इँ आउनु भएको भनेरै, आज बिहानैदेखि काममा जोतिएकी जोतियै छु । साँझ पर्दै भाँडापानी सिध्याएर बसेकी थिएँ । थकित छु । त्यसैले भोलि भनेकी ।'
को कतिखेर सुत्यो थाहा भएन महत्वपपूर्ण पनि भएन ।
महत्वपपूर्ण भयो, त्यो एउटा दीर्घ मुर्छनाबाट बिउँझिछ । निन्द्रा होइन । निन्द्रा बाट बिउँझिनु अगि नै मुर्छा परेर आएको बेहोशी ।
पिठ्यूँमा त्यसको, अत्यन्त पीडा भइरहेको थियो । शीरमा पनि । छामेर हेरी । पिठ्यूँ मा एउटा घाउ भएको रहेछ । चोलो संयोगले लगाएर सुतेकी रहिछ । तर त्यसको दाहिने तर्फो पाटो झैं उघ्रे को थियो, छोरीका लागि त्यसले एक अभूतपपूर्व अत्यासकासाथ चारैतिर छोरीलाई खोजी । यसपटक, मुण्टो आफैं छुटाएर छोरी बेपत्ता भएकी थिई ।
लोग्ने कतै थिएन । घर थिएन । घरका अरु नौजना थिएनन् । केवल त्यही एकजना कसरी बाँकी भई ! बस्ती थिएन । बाटो र आउने जानेहरू थिएनन् । पानी नै पानी थियो । कि त्यो विचेत भएर बिउँझेको त्यही भिरालो थियो ।
त्यो रुन थाली । त्यसपछि रुन पनि सकिन । त्यस्ता अप्रमाणिक र अनुपस्थित व्यक्तिलाई 'हराएको' भन्ने चलन थियो । तिनलाई मृत भनिँदैन । त्यसकारण त्यो पनि तटस्थ भएर जसरी सक्दथी हिंड्न थाली ।
एक ठाउँमा, दुई जना केटाकेटीको लाश देखि वास्तवमा त्यसले देखेकी वस्तीका अन्तिम चिन्ह तिनै दुई लाश थिए ।
त्यसले दुवै बच्चालाई पालैपालो बोकी र लगेर बगिरहेको पानीमा मिल्काइदिई । केहीबरेसम्म ती केटाकेटीका ओल्ट्याङ्पल्ट्याङ् गरिरहेको लाशलाई हेरिरही । वास्तवमा त्यस बखत त्यसले तिनीहरूका लागि गर्न सक्न र्सबश्रेष्ठ मानवीय सेवा नै त्यही थियो भन्ने साची । यद्यापि त्यो त्यसबखत एउटा यस्तो गहिरो क्षतिभित्र थिई, न दुःख, न सुख, न अँध्यारो, न उज्यालो, भन्नु पर्ने हुन्छ, ता पनि केटाकेटीका लाशहरू बगाएपछि त्यसले एउटा होलोपनको अनुभव गरी, एउटा विक्षिप्त होलोपनको । किनभने केहीबरे पछि नै त्यसलाई कुनै होश रहेन, त्यसले के गरेकी थिई अथवा त्यसले के गर्नुछ र त्यो त्यही विक्षिप्त होलोपन खोज्नलाई जथाभावी हिंडिरही । कतै कुनै लाश मेटिन्थ्यो भने, त्यसै गरी बगाएर धर्म गर्छु भन्ने सोच्दै ।
त्यसो गर्दा गर्दै त्यसले विशाल ढुङ्गो फेला पारेकी थिई । त्यसको जीवनलाई ढुङ्गाजस्तै व्यवस्थित बनाइदिने ढुङ्गो । त्यसलाई घर पाएजस्तै प्रसन्नता भयो । शोक पनि कसरी मनाउनु यो त्यसलाई थाहा भएन । अनुमानभन्दा माथिको त्यो नितान्त अपरिचित शोकलाई त्यसको मनले कुनै आकार नै दिन सकेन । त्यसैबखत त्यसलाई पहिलो पटक लागेको थियो, कतै यो ढुङ्गामुन्तिर म पनि ढुङ्गै त भइँन ?
त्यस रात, रातभरि पानी परेको र पानी बगेको आवाज सुनेर बिताई । भोक पनि लागेन । निन्द्रा पनि लागेन । वरपर बेलाबेलामा सानोठूलो पहिरो गएको आवाज सुनिन्थ्यो । पहिलो जाँदा गर्ल्याम्म ढलेको ढिस्कोको आवाज एकपटक सुनिन्थ्यो । त्यसपछि त्यसलाई पछ्याउँदै गुडिल्किदै ठक्कर खाइरहेका ढुङ्गाहरूको आवाज निकैबरेसम्म सुनिन्थ्यो ।
त्यसदिनदेखि नै, त्यसको सङ्गत एउटा भत्केको प्रकृतिसित भयो । जस्तो त्यसको शरीर र मन थियो, त्यस्तै बाहिरी प्रकृति थियो । कुनै बोद्धिक खालको व्यक्ति भएको भए यसबाट दुनियाँलाई चकित तुल्याइदिने अनेक चिन्तन झिक्थ्यो, कि होइन भने, आत्महत्या गर्ने थियो । त्यो तीमध्ये कोही थिइन । त्यसबखत त त्यहाँ त्यो गरिब भनिने किसिमकी पनि थिइन । गरिब हुन त मान्छेको बीचमा हुनुपर्यो नि त ?
त्यो अहिले एक्काइसौं शताब्दीको अङ्गालोमा बेरिएर आदिम दिनचर्या व्यतित गर्न बाध्य भएकी युवती थिई । फरक थियो । निर्वस्त्र भइसकेकी थिइन । केही दिन अझै बाँकी थियो, त्यो आदिम युगकी स्त्री झैं निर्वस्त्र हुन । तैपनि त्यसको शरीर कहाँ ढाकिनु पर्ने र कहाँ उघ्रिनु पर्ने हो, त्यस हिसाबले बस्त्रावृत्त थिएन । कारण जे सुकै होस्, ढाकिने अङ्ग नै बढी उघ्रेका देखिन्थे, सबभन्दा सद्दे भाग धोतीको सप्को थियो, जसको कुनै खास भूमिकै थिएन ढाक्न, छोप्नमा ।त्यो पनि विशेष चिन्तित देखिँदैन थिई । यहाँ देख्ने को थियो र उघ्रे का ढाकेको हेर्नेलाई ?
कहिलेकाहीं नुहाउँदाहोर्दा, त्यो आफैं, निर्वाङ्ग भएर खहरेमुन्तिर उभिन्थी । नुहाइसकेपछि पनि हतार गर्दिन थिई । त्यस्तै अवस्थामा पहिले कपाल झड्कार्ने, सुकाउने र सम्याउने गर्थी । अनि विस्तारै, कुनै अनावश्यक, अनिच्छुक तर बानी परेकाले अनिवार्य वस्तु झैं आफ्ना च्यातिएको वस्त्रहरू तानेर बेवास्ताले बेर्द थी ।
त्योसित भाव थियो, तर हेर्ने मान्छे थिएन । भाषा थियो, बोल्ने मान्छे थिएन । पहिले पहिले कोही नहुँदा, तीन महिनाकी छोरीसित एकोहोरो कुरा गरेर पनि काम चलाउँदथिई । यहाँ के गर्ने ?
प्रलय यस्तै हुँदा रहेछ क्यार, त्यो सोच्दथी । प्रलय कसरी आउँछ, थाहा छैन तर प्रलयमा कि मान्छेसमाप्त हुन्छ कि समाप्त हुने गरी एकान्तमय बन्दछ । त्यसलाई लाग्दथ्यो, त्यो अहिले प्रलयलाई भोगिरहेकी छ । त्यसपछि प्रलय भोग्दाभोग्दै, समाप्त हुनेहरूको आभासमा टन्न कसिँदा कसिँदै, एकदिन आफैं समाप्त हुन्छ । यसरी बाच्दा अन्त्यमा अरु को होला त ?
तर चामल देखेपछि त्यसको ती सारा सोचाइ, सम्मेहित जस्तै भएर निदाए । त्यसमा यस्तो जाँगर आयो, जुन यतिका दिनमा कहिल्यै आएको थिएन ।
त्यसका मास्तिर उक्लेर सकेसम्मका छेस्काछुस्की बटुली । एकाद रूख लडेका थिए केही रु पहिलेदेखि नै काटिएका थिए तर तिनका वरपर छेस्काछुस्की छरिएका थिए । त्यसको काम तिनैबाट चल्दथ्यो । एकदिन त्यसले झन् चनाखोपनकासाथ बटुली । वरपरसम्म गएर ।
ढुङ्गामुनि आएर एकछिन भुङ्ग्रो खोस्री । अलिकति आगो फेला पर्यो । त्यो आगो लिएर, भाँचेर चराको गुँडजस्तो पारेर ससाना चिङ्नाहरूबीच राखेर फुक्न थाली । चिसो हुनाले धेरैबेर लाग्यो । निकै बेर फू फू गरेपछि र उसको मुख त्यसका तोडले रक्तिम वर्णको भएपछि, धुवाँ आउन थाल्यो । त्यसको आँखामा धूवाँ पस्यो । आँखा पीरो भयो र र श्वासप्रश्वासको असन्तुलनले गर्दा त्यो खोक्न थाली । तर त्यसले त्यो झन् प्रसन्न भई । धूवाँ बढेपछि आगो बल्ने आशा पनि बढेको थियो ।
त्यसले भएको एउटा सानो ताउलीमा भात बसाली । भात, तरकारी, नुन, तेल भन्ने शब्द पनि बिर्सिसकेकी थिई । त्यो त ताउलीमा बिस्तारो पहिलो फोका उठ्ने र पछि गुदुगुद हुने साधारण एउटा प्रकृयालाई पनि मन्त्रमुग्ध भावले हेरिरहेकी थिई । सृष्टिको कुनै अनुपम दृष्य हेरिरहे झैं ।
त्यसले माड काडी । अनि भात भर्सिन भनेर एकछिन छाडिदिई । पहिले ऊ नुहाउन चाहन्थी । आफ्नो प्रफुल्लता बढाउने उपायहरू गरिरहेकी थिई । त्यसले आज अरु दिनजस्तो गरिन । त्यो लुगा फुकालेर नुहाउन उभिइन । लुगासहित नै छाँडोमुन्तर उभिई, के पनि हुनसक्छ भने उत्साह र हतारमा उसले त्यसले त्यसो गर्न बिर्सें होस् ।
आज नुहाउनमा पनि त्यसलाई विशेष आनन्द आइरहेको थियो । त्यो युवतीलाई लाग्न थाल्यो आज त्योसित एउटा शरीर पनि छ । यद्यपि, त्यो अझै भोकै थिई । तैपनि त्यो क्षण तत्काल बेग्लै बनेको थियो त्यसकालागि । त्यसैले आफ्नो शरीरलाई चारैतिरबाट मली । तत्काल त्यसका यौवनका लक्षण र प्रतिक्रियाहरू प्रकट हुन थाले ।
त्यसमा के पनि मिसिएको थियो भने, चामल केवल एक छाककालागि थिएन । केही दिन पुग्ने गरी थियो ।
नुहाएपछि बरु त्यसले आफ्ना बस्त्रहरू फुकाली । अब ती नाममात्रका बस्त्र थिए । तैपनि त्यसले धोती चोलो सबै निचोरी । धरै निचोर्दा फाट्ने डर थियो, त्यसकारण अख्रेको रूखमा ल्याएर छाडिदिई । आफू बस्ने चट्टानमाथि सुकाउन भनेर पि+mजाईदिई । त्यसदिन पानी थामिएको थियो र उज्यालोमा अलिकति वृद्धि भएको थियो ।
त्यो चट्टानमाथि बसेर कपाल झड्कार्न थाली । त्यसलाई आफ्नो नितम्बमा चट्टानको र्स्पर्श बडो सुखद् र पौरुषको र्स्पर्श जस्तो लागिरहेको थियो ।
त्यसपछि त्यसले भात पस्की । तृप्त भएर खाई । त्यो तृप्ति त्यसलाई जीवनको प्रथम तृप्ति जस्तो लागेको थियो । त्यसले नजिक बगिरहेको पानीलाई अञ्जुलीबाट भरीभरी खाई । त्यसबाट त्यसलाई झन् तृप्तिको अनुभव भएको थियो । भोक र प्यासबाट मुक्त भएको शरीर त्यसदिन आफ्नै होइन, अर्काको शरीर जस्तो लाग्न थालेको थियो । यो म होइन, कोही अरू हो, जो तृप्त भएको छ, यस्तै यस्तै ।
ढुङ्गाबाट शरीर बनेको शरीर । त्यसले केही दिन जे बाँची, त्यसलाई नाउँ नदिए पनि हुन्छ । चालमका साथ बाँचेकी थिई र चामल सकिंदै थियो । पहिलेको चकमन्न र सङ्कटको आवाज पहिलेभन्दा चर्को लाग्न थाल्यो । त्यसको खिन्न दिनचर्या फेरि त्यसै गरी चलिरहृयो ।
राति उज्यालोको त कतै प्रश्नै थिएन, केवल चट्टानको भित्तामा जीउ अड्याएर थाहा पाउँथिई, म अझै छु ।
एकदिन त्यो चट्टानमाथि बसिरहेकी थिइ पानी परेपनि केही छैन भने झैं गरी । वास्तवमा ढुङ्गामुन्तिर ओत लाग्दालाग्दा पनि त्यो कहिलेकाही दिक्क मान्ने मात्र होइन, झक्ने पनि गर्दथिई कच्चा रङ्ग सरे जस्तो, ढुङ्गाको ढुङ्गापन आफूमा सरिदेला भने झैं गरी ।
त्यस्तो क्षणमा, त्यस्तो सदैवको अनकण्टारको ठाउँमा, त्यसदिन अचम्मसित एउटा पुरुष आइपुग्यो, घुम्दाघुम्दै वा बाटो बिर्सें । संयोगले त्यसदिन त्यसले लुगा लगाएकी थिई । पुरुषलाई देख्नासाथ त्यो झस्की । त्यसले सकेसम्म आफ्नो लुगा ठीक पारी तानतुन गरी ।
पुरुषले भने त्यसलाई हेरिरहृयो । एक त जति तानतुन गरे पनि त्यो वस्त्र थियो रबर थिएन । त्यसकारण, शरीरको पर्याप्त भाग दगर्ुर्ने अवस्थामा उघ्रे का थिए । त्यसमाथि भिजेका कारणले, वस्त्रसहित त्यो यथेष्ट मात्रामा उत्तेजक देखिन्थी ।
पुरुषले सोध्यो - 'तिमी यहाँ कहिलेदेखि छ्यौ ?'
- 'धेरै दिन भयो ।' त्यसले जवाफ दिई । पहिलो पटक बोल्न पाएकाले त्यसलाई उकुसमुकुस फ्याँकिएजस्तो लागेको थियो । एकैछिनमात्र सङ्कोच भएको थियो । बोलेपछि त्यसलाई भित्री प्रसन्नता भयो । वास्तवमा चामलको दिनपछि त्यो आजै प्रसन्न भएकी थिई । ओर्लेर आई ।
- 'यही हो तिमी बस्ने ठाउँ ?' पुरुषले सोध्यो ।
- 'हा ।' त्यसले भनी ।
- 'एक्लै बस्छ्यौ ?'
- 'अँ ।'
- 'तिम्रा अरु मानिसहरू ...... -'
- 'सबै बगे ।'
- 'गाउँ पनि ?'
- 'धेरै ठूलो गाउँ थिएन । गाउँ पनि बग्यो ।'
- 'कसरी बग्यो ? '
- 'थाहा पाइनँ । म बेहोश थिएँ ।'
- 'केही पनि फेला परेन ?'
- 'केटाकेटीका दुई लास फेला परेका थिए । मैला बगाइदिएँ ।'
पुरुषले स्त्रीतिर हेर्यो । स्त्रीले जवाफ दिँदाखेरिको तटस्थताले ऊ अलि अन्यौलमा पर्यो । तै पनि भन्यो - 'तिमीसित ओड्ने केही छैन ?'
- 'पुग्ने छैन ।' त्यसले त्यतिकै तटस्थताले जवाफ दिई ।
- 'त्यसो भए धन्दा नमान,' पुरुषले भन्यो - 'म तिमीलाई कम्मल ल्याइदिन्छु ।'
कम्मल ओडेपछि पाइने न्यानोलाई सोचेर त्यसले आशावादी आँखाले पुरुषलाई पुलुक्क हेरी । आँखा त्यसका ठूल्ठूला र मोहक थिए, त्यसमा सन्देह थिएन ।
'म भोलि नै कम्मलको बन्दोबस्त गरेर ल्याइदिन्छु' पुरुषले आश्वान दियो - 'आज त म पनि बाटो भुलेर यहाँ आइपुगें, बाटो नभए पनि बाटो खोज्दै । यहाँबाट कहाँ जानु पर्छ ?'
- 'त्यो थाहा पाएको भए, म पनि यहाँ बस्दिन थिएँ ।' स्त्रीले भनी ।
- 'तिमी एउटा उपकार गर्न सक्छ्यौ ?' पुरुषले सोध्यो ।
- 'के' त्यसले भनी ।
- 'भोलि म कम्मल ल्याइदिन्छु' पुरुषले भन्यो 'तर आज म तिम्रो न्यानो पाए मात्र रात काट्न सक्छु । म शहरको मानिस हुँ, तिमी जस्तो किसिमले सुत्ने कल्पना गर्न पनि सक्तिन ।' त्यो केही बोलिन । त्यसै गरी तटस्थ बनिरही । पुरुष त्योसित रातभरि न्यानो मानेर सुत्यो । भोलिपल्ट आफ्नो कम्मल ल्याइदिने बचन दोहोर्यायो र हिंड्यो ।
दुई तीन दिन बित्यो । कम्बल ल्याउने पुरुष आएन । तर त्यसपछि एकदिन अर्को एउटा पुरुष आयो ।
त्यसले भन्यो - 'म तिम्रा लागि चामलको बोरा ल्याइदिन्छु ।'
त्यस रात चामल ल्याइदिने पुरुष त्योसित सुत्यो । भोलिपल्ट आफ्नो बचन दोहोर्याएर हिड्यो । त्यो पुरुष गएको पनि केही दिन बिते । चामल त आएन । एकदिन एउटा अर्को पुरुष आयो ।
त्यो तेस्रो पुरुषले भन्यो - 'तिमीलाई छाप्रोको आवश्यकता छ । म तिमी लाई छाप्रो बनाइदिने बन्दोबस्त गरिदिन्छु ।' त्यस रात त्यस चट्टानमुनि, छाप्रो बनाइदिने पुरुष सुत्यो । भोलिपल्ट त्यसले पनि आफ्नो प्रतिज्ञा दोहोर्यायो र हिड्यो । त्यो तटस्थ थिई । पछिका पुरुषहरूसित त बोल्न पनि छाडेकि थिई । केवल चट्टानमुन्तिर तिनीहरूसित सुतिदिन्थी ।
कोही आएन । त्यो फेरि एक्ली भई । त्यसको दिनचर्या फेरि त्यस्तै भयो । त्यस्तै जस्तो पहिले थियो । यतिले पुग्छ । अब दोहोर्याउनु पर्दैन ।
एकरात सुतेर भोलिपल्ट बिउँझिदा जस्तो ऊ गर्ने गर्दथी आफ्नो जीउ छामेर चट्टानलाई हेर्ने कम, त्यसै गर्नासाथ त्यो झस्केर मात्र होइन, त्रस्त भएर जुरुक्क उठी ।
त्यसका मास्तिर चट्टानको ओत थिएन । बादलले टम्म आकाश देखेर त्यो झस्केकी थिई, अथवा हरेस खाएकी थिई, त्यो भन्न सकिन्न ।
त्यसपछि त्यसले चारैतिर आँखा डुलाई । निकै तलतिरदेखि, चट्टान आफ्नो ठाउँबाट उखेलिएर गुड्दै एक ठाउँमा पुगेर अड्केको थियो । त्यसलाई चट्टानले किन थिचेन ?
चट्टान उखेलिँदा के त्यस्तो चमत्कारी किसिमले उखेलिएछ र त्यो बाँची - त्यसको रहस्य त्यसले बुझ्नै सकिन । तै पनि, त्यो तेस्रो पटक खुशी भएको क्षण त्यही थियो ।
सुरक्षा र असुरक्षा एउटा अनौठो मोह जालमा त्यो आजसम्म बाँचेकी थिई । आज एउटा आतङ्क दिने ढुङ्गाले त्यसलाई असुरक्षादेखि मुक्ति दिएको थियो । त्यसले सोची मलाई नथिचेर पनि यस ढुङगोले मलाई आश्रय नै दियो । अब जे सुकै होला, देखाजाला । ढुङ्गाको आश्रय नभएपछि अब त्यो जहाँ पनि जान सक्थी । त्यसले मुक्ति पाएकी थिइ ।
महिना बिते । पानी घट्यो । प्रकृति हाललाई शान्त भएको थियो तर त्यसलाई भेट्न कोही आएन कम्मल, चामल, छाप्रोवालामध्ये कोही पनि । बरु एउटी छोरी जन्मी । कारण स्पष्ट छ । भनिरहनु पर्दैन । त्यो अब कुनै गाउँमा बस्न थालेकी थिई । छोरी तीन महिनाकी जुन दिन भई त्यसलाई आफ्नो त्यो छोरीको सम्झना आयो, जो त्यसको छातीमा सधैं झुण्डिइरहन्थी । त्यो विस्तारै रुन थाली । लोग्ने सम्झी ।
फेरि रुन थाली । त्यसपछि यो छोरीलाई हेरी । केही शान्त भई । मनमनै सोची, मेरी बगेकी छोरी फर्केर आएकी हो । कति वर्षवितेपछि त्यसको किशोरी छोरीले आमासित प्रश्न गरी -'मेरा बाबु को हुन् आमा ?' त्यसले एकछिन गमेर अनि गम्भिर जवाफ दिइरही - 'तेरा बाबु इश्वर हुन् । '
- र्'इश्वर ?'
- 'तिनैले प्रलय, प्रकोप र पशु पठाएर मेरो गर्भधारण गराएका हुन् ।'
छोरीले धेरै बुझिन । उसले आमाबाट सुनेको कथाको आधार लिएर सोधी - 'अब फेरि त्यस्तै प्रलय भयो र मैले तपाइँ जस्तै बस्नु पर्यो भने के होला आमा ?'
त्यसले छोरीतिर भावहीन अनुहार लगाएर एकछिन हेरी र भनी - 'तँलाई पनि त्यहाँ कम्मल, चामल र छाप्रो दिनेहरू आउनेछ् ।' छोरी उत्तरभन्दा आमाको अनुहारमा टल्केर आएको ढुङ्गाले गर्दा बढी आतंकित भई र आमालाई घच्घच्याउन थाली ।