कुनै देश मेरो भएन

तिमी फैलिएर के गर्नु
न तिमी, तिमी नै रह्यौ
त्यही परिवेशको भयौ तिमी
तर के त्यो परिवेश तिम्रो भयो र?
तिमीले छरिएर के गर्नु
महासमरहरूभरि
जुन समर तिम्रो थिएन
तिमी, मात्र मासु र रगतको भोग थियौ ।
जो कसैले टिपेर घुइँक्याउने
एउटा घुएँत्रो
एउटा हतियार
जसको न जात हुन्छ
जसको न देस हुन्छ
जसको न कुनै भविष्य
न आफ्नो परिवेश हुन्छ
जो न फेरि चट्टान हो
वा पहाड हो
त्यो रोडा-ढुङ्गाको थुप्रो हो
एक्लो-एक्लो, छुट्टाछुट्टै
एक उप-पदार्थ हो
जसले आफ्नो माटोमा उभेर
मौसमका फूलहरू फुलाउँदैनन्
झरी र बादल पिएर
झरना-खोला बगाउँदैनन्
जसले जान्दैन महान बन्नु के हो ।
समुहिक आर्तनादमा
विद्रोहको चुली बन्नु के हो
त्यसै अलपत्र पत्थर जसत्
बोटबाट चुँडिमाग्ने फूल जसत्
जसले कहिले सिको गरेन
थुँगा-थुँगा उनिएर
विजयको पुष्पहार बन्नु के हो
जो दलालीको हातद्वारा बिकेर
जो कोहीको गमलामा सज्नु जान्छ
जो सकैको घचेटाइ भर
एकछिनको वेग हुन्छ
जो कसैको हिर्काइ भर
एक अन्धा प्रहार हुन्छ
तिमीले यो पनि सोच्नुपर्ने
तिम्रो धारिलोपनले आफ्नो पनि रक्षा पर्नुपर्छ
तिमी आफ्नै हतियार हौ
तिम्रो सुगन्धले आफ्नो घर महकिनुपर्छ
तिम्रो आफ्नै श्रमको पुष्प हौ
तिम्रो विश्व विजयले आफ्नो एउटा गाउँ बनिनुपर्छ
तिमी वीरताको रुप हौ
तिम्रो लोकगीतहरु यहीँ हौसिनुपर्छ
तिमी यहीँको गीतांगे हौ
छ, तिम्रो एउटा दुस्साहसी इतिहास छ
जो, त्य तन्देरी शहरको छातीभित्र दुक्छ
तिम्रो लोक कथामा यहाँको बस्ती-बाँचेको छ
जो, यो बैँसालु शहरको मुटुभित्र रुन्छ ।