निर्माणको गीत

यी एकनास एकाकार लमतन्न सुतेका खेतका गराहरू
तिम्रा-हाम्रा शरीरका रक्त धमनीहरू हन्-जिउँदा जिउँदा
यी खेतका गराहरू, बारीका कान्लाहरू फुल्दा-
देशहरू फुल्छन्-शुभ्र अकिंचन!
किसानको हलो र कुट्टेहरूबाट सँधै सँधै अजस्र-
अनन्त, शाश्वत अजम्बरी स्वरहरु गीतका
सुन्ने गर्दछौं – धरतीभरि, आकाशभरि-दूरदिगन्त, यसरी
गङ्गा, ह्रम्हपुत्र र सिन्धु बग्ने देशमा हामी
आऊ, एकपल्ट फेरि बाली लगाऔँ यहाँ
समयको गतिशीलता र कर्तव्यलाई कर्म भनौँ
आऊ, आऊ यहाँ एकपल्ट फेरि यो देस निर्माण गरौँ ।
उद्यमी हातहरूलाई नदीका लक्ष्यहरुलाई भाग्य भनौँ ।
सुस्ताएको बेला तिमी, लोलाएको बेला तिमी चिसो समीरले
स्पर्श गरे तिमीलाई-त्यो यही देशको हुनुपर्छ;
शस्य श्यामल त्य यही देसको हुनुपर्छ;
जहाँ गएर टेकेर पनि यी खुट्टाहरूले-
शस्य श्यामल त्यो यही देशको धरती हुनुपर्छ,
प्रत्येक गाउँ, प्रत्येक शहरको विश्वास नै-
यो देशको गौरव हुनसक्छ, त्यह देश हाम्रो हुनुपर्छ;
आऊ खियाऊ एकपल्ट यी हातका नंङ्ग्राहरू
निर्माण गीत गौँ-एक पल्ट फेरि आऊ ।
हिउँदमा सिक्रिएका रुखहरू वसन्तमा नयाँ बन्दछन्
पूर्वको रातको घामले सँधै सँधै बिहान जन्माउँदछ
हामीहरु संशोधित नभई हुँदैन एउटा शुरू जस्तो
रातो गुराँस जस्तो पहाडरि-
बिहानको आकाश जस्तो कर्नभरि ढकमक्क भई फुल्न सक्नुपर्छ
एउटा माटो, एउटा अस्तित्व एउटा स्थापनाको निम्ति
गङ्गा, ब्रह्मपुत्र र सिन्दु बग्ने देसमा हामी
आऊ सिंचन गरौँ फेरि यो देशलाई एकपल्ट
कर्महरुले, समूह उत्सर्ग-
'जननी जन्मभूमिश्च स्वर्गादपि गरीयसी ।'