भत्किएको घर

सुनौलो परालको छाना

कालो रङ्गले पोतिएको झ्याल 

कमेरोले लिपिएको भित्ता

रातो माटो पोतिएको पिँढी 

अनि आँगनको एउटा कुनामा 

गाडिएको खम्बामा परेवाको गुँड 

र अर्को सुरमा मेवाको बोट...

                        

यही हो मेरो आँखामा रहेको सपनाको घरको चित्र

र अहिले त्यही घरको खोजीमा छन् मेरा पाइलाहरु । 

तिम्रो काखमा त्यसै आएको होइन, 

ए गाउँ, भनन मैले भनेको घर कहाँ छ ?

 

तर, गाउँमा सन्नाटा छ,

मानौँ हावा पनि यो गाउँलाई छलेर 

अर्कै बाटो बग्दैछ, 

मानौँ प्रकाश चाल मारेर 

गाउँको बाटो छलेर जाँदैछ अर्कै गाउँ । 

 

म, मुटु ढक्क फुल्ने त्रास वरिपरि डुलिरहेको

कहालीलाग्दो सुनसानसँग

नडराइकन खोज्दैछु मेरो स्मृतिमा रहेको घर । 

 

बेजोडले भुक्छ कुकुर एक्कासी

सातो जान्छ, फनक्क फर्किन्छु आवाजतिर,

भत्किएको घरको थुप्रोबाट 

एउटा कुकुर खुर्रर दौडिएर कान्लामुनि हाम्फाल्छ

मेरो ध्यान भने सम्पूर्ण ओइरिन्छ

त्यो भत्किएको घरमा । 

 

माथ्लो तल्लाको झ्यालको चौकोस

भत्किएर खसेको थियो

र पसारिएको थियो मूलढोकाको अघिल्तिर त्रिकोण भएर ।

सँगैको झ्याल झरेको थियो सके घरभित्रै 

र पुरिएको थियो मटानमुनि ।

बार्दलीको ढोका उत्तानो परेर पछारिएको थियो 

खापासहित छिँडीभित्र । 

छिँडीको झ्यालको चुकुल 

पिँढीमा खसेको थियो,

त्यसको चौकोस फुक्लिएर

झुण्डिएको थियो तुर्लुङ्ग झ्यालबाहिर ।

 

मटान थचक्क बसेको थियो

भर्याङ खप्टिएको थियो मटानमाथि,

दलिनहरु चरक्क चिरिएर

यसरी धसिएका थिए भूइँतल्लामा 

कि घुँडा जोतेर ढलेको छ

रणक्षेत्रमा एउटा योद्धा ।

 

कुनै दिन जब यसका झ्यालहरु खुल्थे

जब यसको ढोका खुल्थ्यो

सद्भाव, स्नेह र आत्मीयता

बाहिर निस्कन्थे

र बाँडिन्थे थकित बटुवाहरुको अँगालोमा ।

कुनैदिन यो घरको बाटो हिँड्नेहरुलाई

अझै पनि सम्झना होला

यो घरबाट फैलिएको सुगन्धी हावा ।

 

यी सबै सम्झिएर मेरो मन 

यतिखेर चर्चरी चिरिएको छ 

 

कुनै दिन आबाद यो घरका मान्छेहरु

कहाँ बर्साईँ सरे होलान् ?

यो भत्किएको घरका मान्छेहरुको निवास

कुन महादेशमा बन्यो होला ?