अन्योलको आकाशले निलेको यो
हाम्रो अवस्था र वास्तविकता नियाल्दा
कता-कता विश्वास हराए झैं लाग्छ
आस्था र दृढताहरू विलाए झैं लाग्छ ।
ब्रँमाण्ड डुलेका हाम्रा बुद्धिजिवीहरू
चार इञ्चको पेट र
चारफीटे शरीरकै निम्ति
अल्मलिएका देख्ता कतै
समाज नै हराए झैं लाग्छ
मौजमै समाज भुले झैं लाग्छ ।
दुइदिने सम्पन्नताकै निम्ति हामी
अरुका बन्दा स्वत्व हराए झैं लाग्छ
समाजका मुखियाहरू अलमल्ल गोत्र
उच्च भए "मपाई" र निच भए "तपाई"
भन्नेहरूका भीडमा मलाई भँडार खनेर
आगन पुर्नेहरू पनि देखिएलान् झैं लाग्छ ।
मैले पनि सम्पन्नतामा रमाउन नखोजेको होइन,
तर, अनेकौं पीडा सहँदै मेरी आमाले
हुर्काएकी मलाई उच्च आस्थाले
ममाथिको उनको आस्था पूरा हुन नपाउँदै
आमाबाट टाडा हुनुपर्ने बाध्यता
मेरा बाबुलाई ज्यूँदै गाडेको चिहान हर्ेर्दै
मानसपटलमा आमा र बहिनीको
निर्ममतापूर्वक बलात्कृत शरीर समेटेर
मातृत्व र सारा आस्थाहरू आजीवनलाई
त्याग्नुपरेको विगत बाध्यताले मलाई
सम्पन्नतातर्फ फर्कनै दिएको छैन,
त्यसैले मेरो मनको शब्दकोषबाट
सुख र सम्पन्नता शब्दहरू हटिसके झैं लाग्छ,
मेरा उज्याला दिनहरूमा बादल लागे झैं लाग्छ ।
No comments:
Post a Comment